1. Η μάχη της Τύρου από τον Μέγα Αλέξανδρο και οι «ιπτάμενες ασπίδες»

Όταν ο Μέγας Αλέξανδρος πολιορκούσε την Τύρο, ήταν ο τρίτος βασιλιάς που επιχειρούσε να κατακτήσει την ισχυρά οχυρωμένη πόλη. Πρώτος ήταν ο Ναβουχοδονόσωρ, ο οποίος χρειάστηκε 12 χρόνια για να την πολιορκήσει, και δεύτερος ένας άλλος βασιλιάς, που την πολιορκούσε επί 7 χρόνια. Ο Αλέξανδρος, ωστόσο, κατόρθωσε να κατακτήσει την Τύρο σε 7 μήνες.

Η πολιορκία δεν ήταν εύκολη, και όταν οι αρχικές του προσπάθειες απέτυχαν, ο Αλέξανδρος αποχώρησε προσωρινά στην ενδοχώρα της Συρίας. Όταν επέστρεψε, ένα ασυνήθιστο φαινόμενο φάνηκε να αλλάζει την πορεία της μάχης. Σύμφωνα με θρύλους, εμφανίστηκαν «ιπτάμενες ασπίδες» στον ουρανό, οι οποίες εξέπεμπαν έντονη λάμψη και χτυπούσαν τα τείχη της πόλης. Μέσα από καπνούς και θορύβους, τα τείχη άρχισαν να καταρρέουν, προκαλώντας αναστάτωση και ανοίγοντας τον δρόμο για την τελική επίθεση των Ελλήνων.

Το φαινόμενο αυτό φαίνεται να έλαβε χώρα στο νότιο τμήμα της Τύρου, κοντά σε ένα μικρό νησί αφιερωμένο στον Ηρακλή, το οποίο ήταν συνδεδεμένο με την πόλη και περιβαλλόταν από τείχη. Οι «ιπτάμενες ασπίδες» φέρεται να χτύπησαν αυτά τα τείχη, οδηγώντας στην κατάρρευσή τους και επιτρέποντας στους Έλληνες στρατιώτες να εισέλθουν και να κατακτήσουν την πόλη.

Η ιστορία αυτής της πολιορκίας εμπλουτίζεται από τη φαντασία και τις υπερφυσικές ερμηνείες, αποδίδοντας στον Αλέξανδρο θεϊκή υποστήριξη ή τεχνολογία ανώτερης ισχύος, ενισχύοντας έτσι την εικόνα του ως κατακτητή που δεν περιοριζόταν από τα συνήθη ανθρώπινα μέσα.

8. Ο σωλήνας που πέταγε φλόγες αλλιώς πυροβόλο

Σε ανάγλυφες παραστάσεις από τον βωμό της Περγάμου, απεικονίζονται οι θεές Εκάτη και Φοίβη να κρατούν ένα όπλο με τη μορφή σωλήνα, από τον οποίο εκτοξεύεται φλόγα στο μπροστινό του μέρος. Το όπλο αυτό χρησιμοποιείται στη σκηνή ενάντια σε Γίγαντα, κατά τη Γιγαντομαχία, και θυμίζει σύγχρονες συσκευές, όπως το μπαζούκας ή το φλογοβόλο, προσδίδοντας μια αίσθηση προηγμένης τεχνολογίας.

Αυτές οι παραστάσεις, που βρίσκονται στο Αρχαιολογικό Μουσείο του Βερολίνου, αποδίδουν έναν μοναδικό συμβολισμό στις θεές, παρουσιάζοντάς τες όχι μόνο ως θεότητες της μυθολογίας αλλά και ως μαχητικές μορφές με πρόσβαση σε όπλα ανώτερης τεχνολογίας. Η συγκεκριμένη εικονογραφία έχει οδηγήσει σε εικασίες ότι οι αρχαίοι Έλληνες φαντάζονταν τα όπλα των θεών ως συσκευές που ξεπερνούσαν τις τεχνολογικές δυνατότητες της εποχής τους, υποδηλώνοντας μια μεταφυσική ή θεϊκή δύναμη.

Ο σωλήνας που εκτοξεύει φλόγες ενσαρκώνει την ισχύ και την αγριότητα των θεών απέναντι στους Γίγαντες και αποτελεί απόδειξη της πλούσιας φαντασίας και των αναπαραστάσεων της θεϊκής εξουσίας στην τέχνη και τη μυθολογία της εποχής.

20. Τα θεϊκά όντα της Σελήνης

Σύμφωνα με τον Πυθαγόρα, η Σελήνη κατοικείται από θεϊκά όντα παρόμοια με τους κατοίκους της Γης. Ο ίδιος αναφέρει ότι στη Σελήνη υπάρχουν όλα όσα βλέπουμε στη Γη –πόλεις, βουνά και σπίτια– με τη μοναδική διαφορά ότι οι σεληνιακές ημέρες είναι δεκαπέντε φορές μεγαλύτερες από τις γήινες.

Ο Ορφέας, από την πλευρά του, προσθέτει λεπτομέρειες για την ύπαρξη ενός στερεού εδάφους στη Σελήνη, και την περιγράφει ως τόπο γεμάτο με πολιτείες και θεϊκούς κατοίκους. Μας ενημερώνει για τις γνώσεις του σχετικά με το σεληνιακό ημερολόγιο των δώδεκα μηνών, τις φάσεις της Σελήνης, και περιγράφει φαινόμενα όπως η περιστροφή της Γης γύρω από τον Ήλιο, τις εύκρατες, τροπικές και πολικές ζώνες, τις εκλείψεις, τα ηλιοστάσια και τις ισημερίες. Σύμφωνα με τον Ορφέα, οι κάτοικοι της Σελήνης δεν είναι απλώς θεϊκές οντότητες αλλά ψυχές που περιπλανήθηκαν από πλανήτη σε πλανήτη, και η Σελήνη είναι ένας κόσμος γεμάτος γνώση και μυστικιστική ενέργεια.

Ο Σωκράτης, όπως μας πληροφορεί ο Ξενοφάνης, περιγράφει τη Σελήνη ως μια «μεγάλη κούφια σφαίρα», που μέσα της υπάρχουν θάλασσες και στεριές, κατοικούμενες από όντα όμοια με τους ανθρώπους της Γης. Αυτή η περιγραφή, που υποστηρίζει την ύπαρξη ζωής στο εσωτερικό της Σελήνης, φανερώνει τη φιλοσοφική αντίληψη για έναν ζωντανό, κοσμικό κόσμο πέρα από τη Γη.

Ο Νόνος, σε μεταγενέστερη περιγραφή, αναφέρει ότι ο Φαέθων έκανε 30 περιστροφές γύρω από το φεγγάρι, ταξίδεψε ως την Αφροδίτη και επισκέφθηκε τους πόλους της Γης. Αυτές οι αρχαίες απόψεις για τη Σελήνη δεν την παρουσιάζουν απλώς ως ουράνιο σώμα, αλλά ως έναν τόπο γεμάτο ζωή, πλούτο και μυστήρια, προσδίδοντας της έναν ιδιαίτερο ρόλο στο κοσμικό σύστημα των αρχαίων.

17. Οι στυμφαλίδες όρνιθες αλλιώς drones

   

Οι Στυμφαλίδες Όρνιθες ήταν μυθικά πτηνά που ζούσαν στη λίμνη της Στυμφαλίας και αποτελούσαν μία από τις δώδεκα άθλους του Ηρακλή, ο οποίος κλήθηκε να τις εξοντώσει. Σύμφωνα με τον μύθο, οι Στυμφαλίδες Όρνιθες δεν ήταν απλώς πτηνά· ήταν μεταλλικά πλάσματα, κατασκευασμένα από σίδερο ή μπρούντζο, που εκτόξευαν αιχμηρά μεταλλικά νύχια προς τους εχθρούς τους.

Αυτά τα μεταλλικά πουλιά, όπως τα περιγράφουν οι πηγές, ήταν εξοπλισμένα με φονικά νύχια που λειτουργούσαν σαν βέλη, κάνοντας κάθε προσέγγιση προς αυτά εξαιρετικά επικίνδυνη. Ο Ηρακλής, με τη βοήθεια των ηχηρών χάλκινων κρότωνων που του έδωσε η θεά Αθηνά, κατάφερε να τρομάξει τις όρνιθες και να τις αναγκάσει να πετάξουν από τη λίμνη, όπου τελικά τις εξολόθρευσε με τα βέλη του.

Η περιγραφή αυτών των πτηνών ως «μεταλλικών» και η ικανότητά τους να εκτοξεύουν αιχμηρά αντικείμενα υποδηλώνει μια πιθανή τεχνολογική μεταφορά για όπλα της εποχής ή απλώς την έντονη φαντασία των αρχαίων μύθων που παρουσίαζαν μια μορφή προηγμένης, αν και φανταστικής, τεχνολογίας. Οι Στυμφαλίδες Όρνιθες παραμένουν σύμβολο των απειλών που ο Ηρακλής κλήθηκε να εξαλείψει, ενώ ο τρόπος κατασκευής και λειτουργίας τους θυμίζει μηχανικές ή ακόμα και ρομποτικές κατασκευές, προβάλλοντας έναν αρχαίο μύθο με σύγχρονα τεχνολογικά στοιχεία.

12. Η Χρήση της Δρυός για να Γίνονται Ορατά τα Αόρατα

Στην αρχαία ελληνική παράδοση, η δυνατότητα να αποκαλύπτονται τα κεκρυμμένα της γης αποδίδεται στον Λυγκεύς, τον γιο του Αφαρέα και της Αρήνης, γνωστό για την εξαιρετική του οξυδέρκεια. Σύμφωνα με τον Πίνδαρο, ο Λυγκεύς είχε την ικανότητα να βλέπει μέσα από το στέλεχος της δρυός, ενώ άλλες πηγές τον περιγράφουν ως ικανό να διακρίνει τα μυστικά που ήταν κρυμμένα κάτω από τη γη. Αυτή η μοναδική ικανότητά του τον κατέστησε σύμβολο εξαιρετικής όρασης και ευφυΐας, δίνοντας αφορμή στην παροιμιώδη φράση «οξύτερον του Λυγκέως βλέπειν», δηλαδή «βλέπει πιο οξυδερκώς από τον Λυγκεύς».

Η ικανότητα αυτή αποδόθηκε στον Λυγκεύς με θεϊκή προέλευση, παρουσιάζοντας τον ως ένα μυθικό πρόσωπο που μπορούσε να δει πέρα από τα φυσικά όρια, ενσαρκώνοντας την ανθρώπινη επιθυμία να αποκαλυφθούν τα κρυφά μυστικά του κόσμου. Στον πόλεμο των Διοσκούρων με τους Αφαρείδες, ο Λυγκεύς έχασε τη ζωή του από τον Πολυδεύκη, δίνοντας τέλος σε ένα μοναδικό δώρο που συνδέθηκε με το θείο.

Αυτός ο μύθος του Λυγκέως και της δυνατότητας του να «βλέπει τα αόρατα» μέσω της δρυός αποτελεί ένα συμβολικό αφήγημα για την αρχαία αντίληψη της διορατικότητας και της μυστικιστικής γνώσης. Η δρυς, ως ιερό δέντρο του Δία, ενίσχυσε τη σύνδεση αυτή με τον κόσμο του αθέατου και του μεταφυσικού, αναδεικνύοντας την αναζήτηση της ανθρωπότητας για πρόσβαση σε γνώσεις πέρα από τα ορατά.

19. Το Φλεγόμενο Ουράνιο Πιθάρι αλλιώς U.F.O

Ο Πλούταρχος, στο έργο του «Λεύκολλος» (κεφ. 8, στίχοι 5-6), αναφέρεται σε ένα παράξενο και εντυπωσιακό φαινόμενο που έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια του Μιθριδατικού πολέμου (74-66 π.Χ.). Ο Ρωμαίος στρατηγός Λούκουλλος, ενώ προετοίμαζε τα στρατεύματά του για μάχη και είχε ήδη παρατάξει τους άνδρες του, έγινε μάρτυρας ενός απρόσμενου γεγονότος: ξαφνικά, ο αέρας φάνηκε να σχίζεται, και ένα μεγάλο, φλεγόμενο σώμα εμφανίστηκε να κατεβαίνει ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα.

Το παράξενο αυτό σώμα είχε σχήμα πιθαριού και χρώμα που έμοιαζε με πυρωμένο ασήμι, εκπέμποντας έντονη λάμψη. Οι στρατιώτες και των δύο παρατάξεων, έντρομοι μπροστά στο ασυνήθιστο αυτό θέαμα, υποχώρησαν από τις θέσεις τους, αναβάλλοντας τη μάχη. Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι το φαινόμενο συνέβη στη Φρυγία, κοντά στην περιοχή των Οτρυών.

Το συμβάν αυτό, που περιγράφεται ως φλεγόμενο πιθάρι στον ουρανό, έχει ερμηνευτεί από κάποιους σύγχρονους μελετητές ως πιθανή αναφορά σε ένα ουράνιο σώμα ή μετεωρίτη που διέσχισε την ατμόσφαιρα, προκαλώντας τρόμο στους παρατηρητές της εποχής. Για τους αρχαίους Έλληνες και Ρωμαίους, τέτοιου είδους φαινόμενα θεωρούνταν συχνά θεϊκά σημάδια ή οιωνοί, και η εμφάνιση του φλεγόμενου πιθαριού ερμηνεύτηκε ως ένας θεϊκός προειδοποιητικός οιωνός, υπογραμμίζοντας την αβεβαιότητα της μάχης και προκαλώντας αναστολή της πολεμικής σύγκρουσης.

18. Η ουράνια φλεγόμενη λαμπάδα

Ο Διόδωρος Σικελιώτης, σε μια από τις καταγραφές του, αναφέρει ένα παράξενο φαινόμενο που παρατηρήθηκε πριν από τη μάχη των Λεύκτρων. Οι Λακεδαιμόνιοι είχαν ηγεμονία στην Ελλάδα για περίπου 500 χρόνια, όμως, λίγο πριν την κρίσιμη μάχη, ένα θεϊκό σημάδι εμφανίστηκε στον ουρανό, προμηνύοντας την απώλεια της κυριαρχίας τους. Το φαινόμενο περιγραφόταν ως μια φλεγόμενη λαμπάδα, η οποία παρέμενε ορατή στον ουρανό επί πολλές νύχτες, προκαλώντας δέος και ανησυχία.

Αυτή η «πύρινη δοκός», όπως ονομάστηκε λόγω του σχήματός της, είχε την εμφάνιση μιας μακριάς φωτεινής γραμμής στον ουρανό, που έμοιαζε να καίγεται. Ορισμένοι μελετητές εικάζουν ότι η φλεγόμενη λαμπάδα μπορεί να ήταν κομήτης ή κάποια ουράνια εκδήλωση που προκάλεσε ιδιαίτερη εντύπωση στους παρατηρητές της εποχής. Όμως, για τους αρχαίους Έλληνες, τέτοια φαινόμενα θεωρούνταν σημάδια των θεών, ειδικά όταν εμφανίζονταν σε κρίσιμες στιγμές, όπως πριν από μεγάλες μάχες.

Η καταγραφή αυτή του Διόδωρου υποδηλώνει τον συμβολικό ρόλο των ουράνιων φαινομένων ως οιωνών, που μπορούσαν να επηρεάσουν την ψυχολογία των στρατευμάτων και να προμηνύσουν ιστορικά γεγονότα. Για τους Λακεδαιμονίους, η φλεγόμενη λαμπάδα ήταν ένα δυσοίωνο σημάδι που έμελλε να σηματοδοτήσει το τέλος της κυριαρχίας τους και την αρχή της ηγεμονίας των Θηβαίων.

13. Ο Φλεγόμενος Καθρέφτης του Αρχιμήδη

Ο Αρχιμήδης, ο μεγάλος μαθηματικός και εφευρέτης της αρχαιότητας, λέγεται ότι κατά την πολιορκία των Συρακουσών από τους Ρωμαίους χρησιμοποίησε έναν μεγάλο, καμπύλο καθρέφτη ή ένα σύνολο καθρεφτών για να συγκεντρώσει τις ηλιακές ακτίνες και να προκαλέσει φωτιά στα ρωμαϊκά πλοία από απόσταση. Αυτή η κατασκευή, γνωστή ως «φλεγόμενος καθρέφτης» ή «ηλιακά κάτοπτρα», φέρεται να είχε τη δυνατότητα να εστιάζει τη θερμότητα του ήλιου σε ένα σημείο, αναφλέγοντας τα ξύλινα πλοία του εχθρού.

Ο Πλούταρχος και άλλοι ιστορικοί αναφέρουν ότι οι Ρωμαίοι που προσπάθησαν να εισβάλουν στις Συρακούσες ένιωθαν ανίσχυροι απέναντι σε αυτή τη μοναδική άμυνα, καθώς τα πλοία τους φλέγονταν πριν φτάσουν στις ακτές. Αν και η αληθινή φύση αυτής της κατασκευής παραμένει αμφιλεγόμενη, η περιγραφή του Αρχιμήδη ως δημιουργού του πρώτου «θερμικού όπλου» υποδηλώνει το εντυπωσιακό επίπεδο κατανόησης της φυσικής και της οπτικής.

Αρκετοί σύγχρονοι ερευνητές και πειράματα έχουν προσπαθήσει να επαληθεύσουν τη λειτουργικότητα του φλεγόμενου καθρέφτη. Το 1973, μια ομάδα Ελλήνων επιστημόνων από το Πολυτεχνείο της Αθήνας, υπό την καθοδήγηση του καθηγητή Ιωάννη Σακκά, κατάφερε να κατασκευάσει ένα αντίστοιχο σύστημα με επίπεδα κάτοπτρα. Οι δοκιμές έδειξαν ότι με σωστή ευθυγράμμιση και συνθήκες ηλιοφάνειας, το σύστημα αυτό μπορούσε πράγματι να προκαλέσει ανάφλεξη σε ξύλινη επιφάνεια από απόσταση.

Η φήμη του φλεγόμενου καθρέφτη του Αρχιμήδη, είτε πρόκειται για μύθο είτε για πραγματικότητα, αναδεικνύει το βάθος της εφευρετικής του ιδιοφυΐας και την κατανόηση της επιστήμης της οπτικής, αφήνοντας έναν απόηχο τεχνολογικού θαύματος που γοητεύει και εμπνέει μέχρι σήμερα.

9. Η μεταφορά του Οδυσσέως στην πατρίδα του, με το διαστημό-πλοιο των Φαιάκων

Στην Οδύσσεια, ο Αλκίνοος, βασιλιάς των Φαιάκων, ζητά από τον Οδυσσέα να του αποκαλύψει την πατρίδα και την πόλη του για να κατευθυνθούν τα πλοία τους προς τα εκεί και να τον μεταφέρουν με ασφάλεια. Ο Αλκίνοος περιγράφει τα πλοία των Φαιάκων ως μοναδικά, διότι, όπως λέει, «δεν έχουν κυβερνήτες ούτε πηδάλια, όπως τα υπόλοιπα καράβια, αλλά αναγνωρίζουν τις διαθέσεις και τις σκέψεις των ανθρώπων και γνωρίζουν τις πατρίδες όλων και τους εύφορους αγρούς». Σύμφωνα με τον Αλκίνοο, τα πλοία αυτά μπορούν να διασχίζουν τη θάλασσα σαν πουλιά, σκεπασμένα με σύννεφα και σκοτάδι, και ποτέ δεν υπάρχει φόβος να βλαφθούν ή να αφανιστούν (Οδύσσεια, κεφάλαιο θ, στίχοι 555-565).

Ο διάλογος, σε ερμηνεία για την καλύτερη κατανόηση, αποκαλύπτει την αμφισβήτηση του Οδυσσέα για τη φύση αυτών των πλοίων. Όταν οι Φαίακες του ζητούν να τους πει την κατεύθυνση προς την πατρίδα του, ο Οδυσσέας απαντά ότι θα το εξηγήσει στον καπετάνιο του πλοίου. Οι Φαίακες του εξηγούν ότι τα πλοία τους δεν χρειάζονται καπετάνιους, ναύτες, κατάρτια, πανιά, ούτε πηδάλια, καθώς έχουν τη δική τους νοημοσύνη. Ο Αλκίνοος τον διαβεβαιώνει: «Πες μόνο την κατεύθυνση, και το πλοίο θα προγραμματιστεί και θα σε πάει» – υπενθυμίζοντας τη λειτουργία ενός σύγχρονου «υπολογιστή».

Ο Οδυσσέας απορεί για το είδος των πλοίων αυτών, στα οποία δεν υπάρχει κυβερνήτης, και αναρωτιέται πώς ταξιδεύουν. Ο Αλκίνοος του απαντά ότι τα πλοία των Φαιάκων διαθέτουν έναν ιδιαίτερο τρόπο πλοήγησης, ο οποίος εξασφαλίζει απόλυτη ασφάλεια, είτε διασχίζοντας τον αέρα είτε ταξιδεύοντας κάτω από το κύμα, κρυμμένα σε ένα «νέφος» – ένας υπαινιγμός που έχει οδηγήσει κάποιους μελετητές να το θεωρούν μεταφορά για υποθαλάσσιο ή αεροπορικό ταξίδι.

Ο διάλογος και η περιγραφή αυτών των πλοίων από τον Όμηρο αφήνουν να διαφανεί ότι τα πλοία των Φαιάκων ήταν εντελώς διαφορετικά, τόσο από άποψη μορφής όσο και λειτουργίας, από τα συμβατικά πλοία της εποχής. Η ακριβής περιγραφή της αυτοματοποιημένης πλοήγησης και της τεχνολογικής τους υπεροχής παραπέμπουν, για κάποιους, σε ιδέες που μοιάζουν εκπληκτικά με τα σύγχρονα μέσα μεταφοράς και την τεχνολογία των υπολογιστών, υποδηλώνοντας ίσως μια εξιδανικευμένη θεϊκή τεχνολογία που συνδέει τη μυθολογία με την τεχνολογία.

20. Τα θεϊκά όντα της Σελήνης, οι Σεληνίτες

Ο Πυθαγόρας, ο μεγάλος φιλόσοφος και μυστικιστής της αρχαιότητας, δίδασκε ότι η Σελήνη δεν ήταν απλώς ένα ουράνιο σώμα, αλλά ένας κατοικημένος κόσμος, γεμάτος με θεϊκά και υπερφυσικά όντα. Κατά την πυθαγόρεια σκέψη, η Σελήνη φιλοξενούσε ψυχές και θεότητες που διέφεραν από τις γήινες υπάρξεις, καθώς βρίσκονταν σε ανώτερη πνευματική κατάσταση.
Πολλές αναφορές αποδίδονται στον Πυθαγόρα για τη σύνθεση της Σελήνης και τον ρόλο της στον πνευματικό κόσμο. Ο Πυθαγόρας πίστευε ότι οι Σεληνίτες, όπως τους αποκαλούσε, ήταν θεϊκές ψυχές που είχαν προορισμό να παραμείνουν στον ουρανό ως σύμβολα σοφίας και ανώτερης αντίληψης. Οι διδασκαλίες του υπονοούν ότι η Σελήνη ήταν ο ενδιάμεσος χώρος μεταξύ των θνητών και των θεών, ένας κόσμος γεμάτος θεϊκή ενέργεια και μυστικιστική δύναμη.
Αυτά τα θεϊκά όντα ήταν, σύμφωνα με τον Πυθαγόρα, φωτεινά και ανώτερα πνευματικά όντα, των οποίων η ενέργεια επηρέαζε τον κόσμο των θνητών. Είχε τη θεωρία ότι η Σελήνη λειτουργούσε ως πέρασμα για τις ψυχές που ταξίδευαν προς τους ανώτερους κόσμους, ένα είδος «πύλης» για τις ψυχές που επιζητούσαν ανώτερη γνώση και μύηση σε ανώτερες κοσμικές αλήθειες.
Αυτή η πυθαγόρεια θεώρηση για τα θεϊκά όντα της Σελήνης είναι βαθιά επηρεασμένη από τις φιλοσοφικές του απόψεις για την αθανασία της ψυχής, την ένωση με το θείο και τη θέση της Σελήνης στο κοσμικό και πνευματικό σύμπαν.

7. Τα ταξίδια του Λουκιανού στην Σελήνη και τις Πλειάδες

Ο Λουκιανός, στο έργο του «Αληθής Ιστορία», περιγράφει ένα φανταστικό ταξίδι στη Σελήνη, το οποίο αρχίζει με ένα ξαφνικό τυφώνα που περιστρέφει το πλοίο του και το ανυψώνει στον αέρα: «...τυφὼν ἐπιγενόμενος καὶ περιδινήσας τὴν ναῦν καὶ μετεωρίσας ὅσον ἐπὶ σταδίους τριακοσίους οὐκέτι καθῆκεν εἰς τὸ πέλαγος, ἀλλ᾿ ἄνω μετέωρον» (Λουκιανός, Αληθής Ιστορία). Η περιγραφή αυτή αναφέρει τη διαδρομή του πλοίου που αιωρείται για τριακόσια στάδια πριν φτάσει στη Σελήνη, όπου και αποβιβάζεται.

Ο Λουκιανός συναντά στη Σελήνη παράξενα όντα και οδηγείται στον βασιλιά Ενδυμίωνα, ο οποίος, παρατηρώντας τη στολή του, τον αναγνωρίζει ως Έλληνα και εκφράζει την απορία του για το πώς κατάφερε να ταξιδέψει στον ουρανό: «ὁ δὲ θεασάμενος καὶ ἀπὸ τῆς στολῆς εἰκάσας, ῞Ελληνες ἆρα, ἔφη, ὑμεῖς, ὦ ξένοι; Πῶς οὖν ἀφίκεσθε, ἔφη, τοσοῦτον ἀέρα διελθόντες;» Εκεί μαθαίνει πως οι Σεληνίτες και οι Ηλιώτες (κάτοικοι του Ήλιου) έχουν κοινή αποικία στον Εωσφόρο και διατηρούν ειρήνη, την οποία μάλιστα έχουν καταγράψει με ηλεκτρισμό σε μια στήλη από ήλεκτρο, τοποθετημένη στον αέρα στα σύνορα τους: «ἐγγράψαι δὲ τὰς συνθήκας στήλῃ ἠλεκτρίνῃ καὶ ἀναστῆσαι ἐν μέσῳ τῷ ἀέρι ἐπὶ τοῖς μεθορίοις».

Ο Λουκιανός περιγράφει επίσης την ιδιαίτερη φύση των Σεληνιτών, που δεν πεθαίνουν αλλά, όταν γερνούν, διαλύονται σε καπνό και γίνονται αέρας. Οι κοινωνικές τους σχέσεις παρουσιάζουν παράδοξα στοιχεία, καθώς τα αρσενικά όντα γεννούν και οι γάμοι γίνονται μεταξύ ανδρών. «μέχρι μὲν οὖν πέντε καὶ εἴκοσι ἐτῶν γαμεῖται ἕκαστος, ἀπὸ δὲ τούτων γαμεῖ αὐτός».

Στη Σελήνη, οι Σεληνίτες μπορούν να παρατηρούν τη Γη μέσω ενός μεγάλου κατόπτρου, το οποίο τοποθετείται πάνω από ένα φρεάτιο. Όποιος κατεβαίνει στο φρεάτιο μπορεί να ακούσει όσα λέγονται στη Γη, και αν στραφεί προς το κάτοπτρο, βλέπει τα έθνη και τις πόλεις: «Υπάρχει ένα μεγάλο κάτοπτρο πάνω από ένα αβαθή φρεάτιο. Αν κατέβει κάποιος στο φρεάτιο ακούει όλα όσα εμείς λέμε στη γη. Κι εάν στραφεί κάποιος προς το κάτοπτρο βλέπει όλες τις πόλεις όλα τα έθνη όπως βλέπουμε τον καθένα.»

Ο Λουκιανός συνεχίζει το φανταστικό ταξίδι του στις Πλειάδες, φτάνοντας στη «Λυχνόπολη», έναν οικισμό ανάμεσα στις Πλειάδες και τις Υάδες, όπου κατοικούν «λύχνοι» - λάμπες μικρές και μεγάλες. Ο συγγραφέας περιγράφει ένα μοναδικό ταξίδι ανάμεσα στους αστέρες, από το οποίο επιστρέφει στη Γη και προσθαλασσώνεται, μόνο για να βρεθεί αντιμέτωπος με ένα τεράστιο θαλάσσιο τέρας που καταπίνει το πλοίο του.

Από αστρονομικής σκοπιάς, ο Νόνος (Βιβλίο Α, στίχοι 176-197 και Β, στίχοι 654-659) υποστηρίζει πως η Σελήνη έγινε δορυφόρος της Γης το 26.147 π.Χ. Οι πρόσφατες έρευνες όμως αμφισβητούν την προέλευση της Σελήνης, αφού δεν ήταν ποτέ μέρος της Γης, όπως υπέθεταν προηγουμένως. Οι ενδείξεις για τη χημική της σύσταση δείχνουν πως τα πετρώματά της είναι κατά 1.000.000 χρόνια παλαιότερα από της Γης. Επιπλέον, η πυκνότητά της είναι αισθητά χαμηλότερη (3,33 gr/cm³ έναντι 5,5 gr/cm³ της Γης), γεγονός που υποδεικνύει πιθανή κενότητα στο εσωτερικό της.

Περισσότερες ενδείξεις καταδεικνύουν την ύπαρξη ενός μεταλλικού φλοιού πάχους 32 χιλιομέτρων κάτω από τον εξωτερικό φλοιό, ο οποίος αποτελείται από τιτάνιο, σίδηρο και σπάνια μέταλλα, υποδηλώνοντας ενισχύσεις στις σκοτεινές περιοχές της επιφάνειας της Σελήνης.

14. Η ναυμαχία εις τις Αργινούσες νήσους και το Φωτεινό Αντικείμενο

Κατά τη διάρκεια της ναυμαχίας στις Αργινούσες νήσους, καταγράφεται η εμφάνιση ενός «φωτεινού αντικειμένου» που παρέμενε σταθερά πάνω από τον περσικό στόλο. Το αντικείμενο αυτό περιστρεφόταν στον ουρανό και παρακολουθούσε τις κινήσεις των περσικών πλοίων. Η περιγραφή του έχει οδηγήσει σε υποθέσεις πως μπορεί να επρόκειτο για ένα ιπτάμενο σκάφος άγνωστης προέλευσης, που παρακολουθούσε ή ακόμη και επηρέαζε τη ναυμαχία.

Αν και δεν είναι σαφές από τις ιστορικές πηγές αν το αντικείμενο επηρέασε άμεσα την έκβαση της μάχης, η καταγραφή του αποτελεί ένα από τα αρχαία παράδοξα που αφήνουν περιθώριο για ερμηνείες και υποθέσεις γύρω από πιθανή υπερφυσική ή άγνωστη τεχνολογία που παρατηρούσε ή ενίσχυε τις προσπάθειες των ελληνικών πλοίων.

10. Ναυμαχία της Σαλαμίνος και τα Μυστήρια της Ελευσίνας

Κατά τη διάρκεια της περσικής εκστρατείας, ο ελληνικός στόλος, υπό την ηγεσία του Σπαρτιάτη Ευρυβιάδη, αντιτάχθηκε στην περσική ναυτική υπεροχή. Ωστόσο, το στρατηγικό πνεύμα πίσω από τη ναυμαχία ήταν ο Αθηναίος Θεμιστοκλής, ο οποίος είχε λάβει χρησμό ότι η Αθήνα θα σωθεί από τα «ξύλινα τείχη». Ενώ μερικοί Αθηναίοι ερμήνευσαν τον χρησμό χτίζοντας ξύλινο τείχος γύρω από την Ακρόπολη, ο Θεμιστοκλής υποστήριξε ότι τα «ξύλινα τείχη» ήταν τα πολεμικά πλοία και έπεισε τους συμμάχους να προετοιμαστούν για μάχη στα στενά της Σαλαμίνας.

Όταν οι Πέρσες, μετά την προδοσία του Εφιάλτη στις Θερμοπύλες, προέλασαν και κατέστρεψαν την Αθήνα, οι Αθηναίοι που είχαν ακολουθήσει τη συμβουλή του Θεμιστοκλή είχαν ήδη καταφύγει στη Σαλαμίνα. Εκεί, ο στόλος παρατάχθηκε στα στενά, και οι Πέρσες, με σκοπό να τους κλείσουν, ανέπτυξαν τις δυνάμεις τους προς τον Πειραιά και την Ελευσίνα, θεωρώντας πως οι Έλληνες ήταν παγιδευμένοι. Ο Θεμιστοκλής, για να ενισχύσει αυτή την εντύπωση, έστειλε έναν αγγελιοφόρο –τον δάσκαλο των παιδιών του, ο οποίος ήταν μισός Πέρσης και μισός Έλληνας– για να πληροφορήσει τον Ξέρξη ότι οι Έλληνες σκόπευαν να διαφύγουν. Έτσι, ο περσικός στόλος προωθήθηκε στα στενά, όπου οι Έλληνες είχαν το τακτικό πλεονέκτημα.

Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο (Βιβλίο Η’ – «Ουρανία», στ. 65), κατά τη διάρκεια της ναυμαχίας, εμφανίστηκε ένα πυκνό νέφος καπνού από τα ιερά της Ελευσίνας, ενώ ακούστηκε η φωνή του μυστικού Ίακχου. Το φως και ο ήχος που ανέβηκαν από το Θριάσιο Πεδίο θεωρήθηκαν θεϊκά σημάδια υπέρ των Ελλήνων και κατευθύνθηκαν προς τον περσικό στόλο, καίγοντας πολλά πλοία, γεγονός που θυμίζει «πύρινους πυραύλους».

Επιπλέον, σύμφωνα με τον Πλούταρχο («Βίοι Παράλληλοι – Θεμιστοκλής», στίχος 15.1), κατά τη διάρκεια της μάχης, οι θεατές είδαν μυστηριώδεις μορφές ένοπλων ανδρών να προέρχονται από την Αίγινα, οι οποίοι έμοιαζαν με τους Αιακίδες, τους θρυλικούς ήρωες και προστάτες της Αίγινας. Αυτοί θεωρήθηκε ότι εμφανίστηκαν για να βοηθήσουν τους Έλληνες, υποδεικνύοντας θεϊκή παρέμβαση στη μάχη.

Η εμφάνιση των πύρινων φώτων και των «μεταλλικών δρακόντων» που ελίσσονταν ανάμεσα στα ελληνικά και περσικά πλοία, όπως περιγράφει η παράδοση, υπονοεί την πιθανή χρήση υπερφυσικής ή προηγμένης τεχνολογίας από τους Έλληνες, ίσως ακόμη και κάποιου είδους «υποβρυχίου». Κάποιοι μελετητές εκφράζουν την άποψη ότι ο Θεμιστοκλής πιθανώς γνώριζε κάποια μυστικά των Ελευσινίων Μυστηρίων, τα οποία θα μπορούσαν να του προσφέρουν ένα στρατηγικό πλεονέκτημα, και γι' αυτό επέλεξε τα στενά της Σαλαμίνας ως τόπο για τη μάχη.

Αυτές οι καταγραφές αφήνουν υπαινιγμούς για τη σχέση της ναυμαχίας με τα Ελευσίνια Μυστήρια και τη θεϊκή εύνοια, υπονοώντας ότι οι Έλληνες απολάμβαναν την προστασία των θεών στην υπεράσπιση της πατρίδας τους..