Εγώ: Γεια σου Θεέ.
Θεός: Γεια...
Εγώ: Καταρρέω. Μπορείς να με ξανασυναρμολογήσεις;
Θεός: Δεν θα το προτιμούσα.
Εγώ: Γιατί;
Θεός: Επειδή δεν είσαι παζλ.
Εγώ: Τι γίνεται με όλα τα κομμάτια της ζωής μου που πέφτουν στο έδαφος;
Θεός: Άφησέ τα εκεί για λίγο. Έπεσαν για έναν λόγο. Άφησέ τα να είναι εκεί για λίγο και μετά αποφάσισε εάν χρειάζεσαι να πάρεις πίσω κάποια από αυτά τα κομμάτια.
Εγώ: Δεν καταλαβαίνεις! Διαλύομαι!
Θεός: Όχι, εσύ δεν καταλαβαίνεις. Υπερβαίνεις, εξελίσσεσαι. Αυτό που αισθάνεσαι είναι πόνοι ανάπτυξης. Ξεφορτώνεσαι τα πράγματα και τους ανθρώπους στη ζωή σου που σε κρατούν πίσω. Τα κομμάτια δεν πέφτουν. Τα κομμάτια τοποθετούνται στη θέση τους. Χαλάρωσε. Πάρε μια βαθιά ανάσα και άφησε αυτά τα πράγματα που δεν χρειάζεσαι πλέον να πέσουν. Σταμάτησε να κολλάς σε κομμάτια που δεν είναι πλέον για εσένα. Άφησέ τα να πέσουν. Άφησέ τα να φύγουν.
Εγώ: Άπαξ κι αρχίσω να το κάνω αυτό, τι θα μου απομείνει;
Θεός: Μόνο τα καλύτερα κομμάτια σου.
Εγώ: Φοβάμαι να αλλάξω.
Θεός: Σου λέω συνεχώς: ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙΣ! ΓΙΝΕΣΑΙ!
Εγώ: Γίνομαι, Ποιος;
Θεός: Γίνεσαι αυτός που σε δημιούργησα να είσαι! Ένα άτομο από φως, αγάπη, φιλανθρωπία, ελπίδα, θάρρος, χαρά, έλεος, χάρη και συμπόνια. Σε έφτιαξα για πολύ περισσότερα από αυτά τα ρηχά κομμάτια με τα οποία αποφάσισες να διακοσμήσεις τον εαυτό σου και στα οποία προσκολλάσαι με τόση απληστία και φόβο. Άφησε αυτά τα πράγματα να πέσουν από πάνω σου. Σε αγαπώ! Μην αλλάξεις! Γίνε! Μην αλλάξεις! Γίνε! Γίνε αυτός που θέλω να είσαι, αυτός που δημιούργησα. Θα συνεχίσω να στο λέω αυτό μέχρι να το θυμηθείς.
Εγώ: Να, φεύγει κι άλλο ένα κομμάτι.
Θεός: Ναι. Άφησέ το να είναι έτσι.
Εγώ: Οπότε ... Δεν είμαι σπασμένος;
Θεός: Όχι, αλλά σπάζεις το σκοτάδι, όπως η αυγή. Είναι μια καινούρια ημέρα. Γίνε!! Γίνε αυτό που είσαι πραγματικά!!
