 |
| Της μαθήτριας Δ. Κ |
 |
| Του μαθητή Γ. Κ |
https://lappeio.blogspot.com/2013/11/4.html
Ο Λουκιανός (γεν. περ. 120 μ.Χ.), στο έργο του Ἀληθὴς Ἱστορία (ή Ἀληθῆ Διηγήματα) περιγράφει ένα φανταστικό ταξίδι στη Σελήνη. Περιγράφει με γλαφυρό και απολαυστικό τρόπο τους φανταστικούς κατοίκους της Σελήνης, τους «Σεληνίτες», τους οποίους γνώρισε, αφού το πλοίο με το οποίο υποτίθεται ότι ταξίδευε παρασύρθηκε από τυφώνα και «αεροδρόμησε» για επτά μέρες…
Ο Πυθαγόρας, ο μεγάλος φιλόσοφος και μυστικιστής της αρχαιότητας, δίδασκε ότι η Σελήνη δεν ήταν απλώς ένα ουράνιο σώμα, αλλά ένας κατοικημένος κόσμος, γεμάτος με θεϊκά και υπερφυσικά όντα. Κατά την πυθαγόρεια σκέψη, η Σελήνη φιλοξενούσε ψυχές και θεότητες που διέφεραν από τις γήινες υπάρξεις, καθώς βρίσκονταν σε ανώτερη πνευματική κατάσταση.
Πολλές αναφορές αποδίδονται στον Πυθαγόρα για τη σύνθεση της Σελήνης και τον ρόλο της στον πνευματικό κόσμο. Ο Πυθαγόρας πίστευε ότι οι Σεληνίτες, όπως τους αποκαλούσε, ήταν θεϊκές ψυχές που είχαν προορισμό να παραμείνουν στον ουρανό ως σύμβολα σοφίας και ανώτερης αντίληψης. Οι διδασκαλίες του υπονοούν ότι η Σελήνη ήταν ο ενδιάμεσος χώρος μεταξύ των θνητών και των θεών, ένας κόσμος γεμάτος θεϊκή ενέργεια και μυστικιστική δύναμη.
Αυτά τα θεϊκά όντα ήταν, σύμφωνα με τον Πυθαγόρα, φωτεινά και ανώτερα πνευματικά όντα, των οποίων η ενέργεια επηρέαζε τον κόσμο των θνητών. Είχε τη θεωρία ότι η Σελήνη λειτουργούσε ως πέρασμα για τις ψυχές που ταξίδευαν προς τους ανώτερους κόσμους, ένα είδος «πύλης» για τις ψυχές που επιζητούσαν ανώτερη γνώση και μύηση σε ανώτερες κοσμικές αλήθειες.
Αυτή η πυθαγόρεια θεώρηση για τα θεϊκά όντα της Σελήνης είναι βαθιά επηρεασμένη από τις φιλοσοφικές του απόψεις για την αθανασία της ψυχής, την ένωση με το θείο και τη θέση της Σελήνης στο κοσμικό και πνευματικό σύμπαν.
Πολλές αναφορές αποδίδονται στον Πυθαγόρα για τη σύνθεση της Σελήνης και τον ρόλο της στον πνευματικό κόσμο. Ο Πυθαγόρας πίστευε ότι οι Σεληνίτες, όπως τους αποκαλούσε, ήταν θεϊκές ψυχές που είχαν προορισμό να παραμείνουν στον ουρανό ως σύμβολα σοφίας και ανώτερης αντίληψης. Οι διδασκαλίες του υπονοούν ότι η Σελήνη ήταν ο ενδιάμεσος χώρος μεταξύ των θνητών και των θεών, ένας κόσμος γεμάτος θεϊκή ενέργεια και μυστικιστική δύναμη.
Αυτά τα θεϊκά όντα ήταν, σύμφωνα με τον Πυθαγόρα, φωτεινά και ανώτερα πνευματικά όντα, των οποίων η ενέργεια επηρέαζε τον κόσμο των θνητών. Είχε τη θεωρία ότι η Σελήνη λειτουργούσε ως πέρασμα για τις ψυχές που ταξίδευαν προς τους ανώτερους κόσμους, ένα είδος «πύλης» για τις ψυχές που επιζητούσαν ανώτερη γνώση και μύηση σε ανώτερες κοσμικές αλήθειες.
Αυτή η πυθαγόρεια θεώρηση για τα θεϊκά όντα της Σελήνης είναι βαθιά επηρεασμένη από τις φιλοσοφικές του απόψεις για την αθανασία της ψυχής, την ένωση με το θείο και τη θέση της Σελήνης στο κοσμικό και πνευματικό σύμπαν.
https://evangeliametaxaki.weebly.com/4-omicroniota-sigmaepsilonlambdaetanuiotatauepsilonsigma.html
