Στην αρχαία ελληνική παράδοση, η δυνατότητα να αποκαλύπτονται τα κεκρυμμένα της γης αποδίδεται στον Λυγκεύς, τον γιο του Αφαρέα και της Αρήνης, γνωστό για την εξαιρετική του οξυδέρκεια. Σύμφωνα με τον Πίνδαρο, ο Λυγκεύς είχε την ικανότητα να βλέπει μέσα από το στέλεχος της δρυός, ενώ άλλες πηγές τον περιγράφουν ως ικανό να διακρίνει τα μυστικά που ήταν κρυμμένα κάτω από τη γη. Αυτή η μοναδική ικανότητά του τον κατέστησε σύμβολο εξαιρετικής όρασης και ευφυΐας, δίνοντας αφορμή στην παροιμιώδη φράση «οξύτερον του Λυγκέως βλέπειν», δηλαδή «βλέπει πιο οξυδερκώς από τον Λυγκεύς».
Η ικανότητα αυτή αποδόθηκε στον Λυγκεύς με θεϊκή προέλευση, παρουσιάζοντας τον ως ένα μυθικό πρόσωπο που μπορούσε να δει πέρα από τα φυσικά όρια, ενσαρκώνοντας την ανθρώπινη επιθυμία να αποκαλυφθούν τα κρυφά μυστικά του κόσμου. Στον πόλεμο των Διοσκούρων με τους Αφαρείδες, ο Λυγκεύς έχασε τη ζωή του από τον Πολυδεύκη, δίνοντας τέλος σε ένα μοναδικό δώρο που συνδέθηκε με το θείο.
Αυτός ο μύθος του Λυγκέως και της δυνατότητας του να «βλέπει τα αόρατα» μέσω της δρυός αποτελεί ένα συμβολικό αφήγημα για την αρχαία αντίληψη της διορατικότητας και της μυστικιστικής γνώσης. Η δρυς, ως ιερό δέντρο του Δία, ενίσχυσε τη σύνδεση αυτή με τον κόσμο του αθέατου και του μεταφυσικού, αναδεικνύοντας την αναζήτηση της ανθρωπότητας για πρόσβαση σε γνώσεις πέρα από τα ορατά.
