Στα ομηρικά έπη, οι περιγραφές των αστραπιαίων μετακινήσεων των ολύμπιων θεών στον αιθέρα μέσω μεταλλικών αρμάτων αφήνουν υπονοούμενα για μια θεϊκή τεχνολογία που ξεπερνούσε κατά πολύ τις ανθρώπινες δυνατότητες της εποχής. Ο Όμηρος, στην Ιλιάδα του, αναφέρει τη θεά Ήρα να πετά από τον Όλυμπο, διασχίζοντας τα Πιέρια όρη, την Ημαθία και τα βουνά της Θράκης, χωρίς οι φτέρνες της να ακουμπούν στις κορυφές. Από τον Άθω κατηφόρισε προς τη Λήμνο, προσγειωνόμενη απαλά στην πόλη του Θόαντα:
«Ἥρη δ᾽ ἀΐξασα λίπεν ῥίον Οὐλύμποιο,
Πιερίην δ᾽ ἐπιβᾶσα καὶ Ἠμαθίην ἐρατεινὴν
σεύατ᾽ ἐφ᾽ ἱπποπόλων Θρῃκῶν ὄρεα νιφόεντα
ἀκροτάτας κορυφάς· οὐδὲ χθόνα μάρπτε ποδοῖιν·
ἐξ Ἀθόω δ᾽ ἐπὶ πόντον ἐβήσετο κυμαίνοντα,
Λῆμνον δ᾽ εἰσαφίκανε πόλιν θείοιο Θόαντος.»
(Ιλιάς, Ραψωδία Ξ, στίχοι 225-230)
Αυτές οι περιγραφές υποδηλώνουν, έστω και συμβολικά, μια υπερφυσική τεχνολογία ή γνώση που επιτρέπει στους θεούς να κινούνται με ταχύτητα και ακρίβεια στον αέρα, γεγονός που εντυπωσίαζε τους αρχαίους Έλληνες.
Αντίστοιχα, όταν ο Μέγας Κωνσταντίνος ίδρυσε την Κωνσταντινούπολη, μετέφερε εκεί το άρμα του Δία, το οποίο οδηγούσαν πύρινα άλογα: «Διός άρμα εν τετράσιν ίπποις πυρίνοις, ιπτάμενον παρά δύο στηλών, εκ παλαιών χρόνων υπάρχον». Αυτή η καταγραφή φανερώνει την ιδέα των ιπτάμενων αρμάτων με φωτεινές ή πύρινες ιδιότητες που διασχίζουν τον αιθέρα, συνδυάζοντας τη θεϊκή μετακίνηση με τον αρχαίο θαυμασμό για την τεχνολογία που αποδίδεται στους θεούς.
