Ο Τάλως
αναφέρεται ως ένας από τους σπουδαιότερους αρχιτέκτονες της αρχαιότητας, στον
οποίο αποδίδεται η κατασκευή των ναών της Αθηνάς και του Ποσειδώνα. Ο ναός της
Αθηνάς ανεγέρθηκε στον βράχο της Ακρόπολης και, σύμφωνα με την παράδοση,
φιλοξενούσε το ξύλινο άγαλμα της θεάς, που ήταν προστάτιδα της πόλης των
Αθηνών. Ο Τάλως περιγράφεται ως ένας πολύ όμορφος και χαρισματικός νέος, του
οποίου η επιτυχία και η αναγνώριση προκάλεσαν τη ζήλια του Δαίδαλου. Η ζήλια αυτή
οδήγησε τον Δαίδαλο σε μια ακραία πράξη, καθώς λέγεται ότι έσπρωξε «κατά λάθος»
τον Τάλω από την Ακρόπολη, με αποτέλεσμα τον θάνατο του μεγάλου αρχιτέκτονα.
Η ιστορία
αναφέρει ότι η υπόθεση του θανάτου του Τάλου εκδικάστηκε από τον Άρειο Πάγο. Το
δικαστήριο απέρριψε τη δικαιολογία της «κατά λάθος» πτώσης και καταδίκασε τον
Δαίδαλο, ο οποίος, για να αποφύγει την τιμωρία, διέφυγε από την Αθήνα και
κατέφυγε ως φυγάς στην Κρήτη, όπου ξεκίνησε τη σχέση του με τον βασιλιά Μίνωα.
Υπάρχουν επίσης
πηγές που υποστηρίζουν ότι ο Τάλως του Δαίδαλου δεν έχει σχέση με τον χάλκινο
Τάλω που κατασκεύασε ο Ήφαιστος ως προστάτη της Κρήτης. Ο Τάλως ήταν ένα
πανίσχυρο, χάλκινο κατασκεύασμα του θεού Ήφαιστου, δώρο προς τον βασιλιά της
Κρήτης, τον Μίνωα. Αυτός ο πανύψηλος πολεμιστής, κατασκευασμένος εξ ολοκλήρου
από χαλκό, περιπολούσε ακούραστα τα παράλια της Κρήτης, κάνοντας τον γύρο του
νησιού τρεις φορές κάθε 24 ώρες. Ο Τάλως, ως προστάτης της Κρήτης, εντόπιζε και
απομάκρυνε οποιονδήποτε εισβολέα ή απειλή, ρίχνοντας τεράστιους βράχους προς τα
πλοία που προσπαθούσαν να πλησιάσουν το νησί και βυθίζοντας τα, αν χρειαζόταν,
για να αποτρέψει τον κίνδυνο.
Αυτή
η διαφοροποίηση τονίζει την πιθανή ύπαρξη δύο ξεχωριστών μορφών με το ίδιο
όνομα, που διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στις μυθολογικές αφηγήσεις της
αρχαιότητας.
