ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ: η γνώση που οδηγεί στη σοφία

Η έννοια της Μεταφυσικής είναι δύσκολο να οριστεί, καθώς αναφέρεται σε θεμελιώδεις φιλοσοφικές ερωτήσεις που ξεπερνούν τα όρια της φυσικής εμπειρίας και γνώσης.

Ο όρος εμφανίστηκε περίπου τον 10ο αιώνα, πιθανώς τυχαία. Τότε, ο φιλόσοφος Ανδρόνικος προσπάθησε να ταξινομήσει τα έργα του Αριστοτέλη, τοποθετώντας την «Πρώτη Φιλοσοφία» μετά τα «Φυσικά». Με τον τρόπο αυτό, η «Πρώτη Φιλοσοφία» έγινε γνωστή ως πραγματεία που αναφερόταν «μετά τα φυσικά» – εξ ου και ο όρος Μεταφυσική.

Με την πάροδο των αιώνων, η Μεταφυσική απέκτησε σημαντικό κύρος και το περιεχόμενό της επεκτάθηκε για να περιλάβει άλλες συγγενείς φιλοσοφικές έννοιες που σχετίζονται με την αναζήτηση της πρώτης αιτίας και της θεμελιώδους φύσης της πραγματικότητας.

Σήμερα, για πολλούς, η Μεταφυσική συνδέεται με τη γενικότερη έννοια της φιλοσοφίας. Ωστόσο, αυτή η άποψη είναι περιοριστική, καθώς η Μεταφυσική αποτελεί έναν από τους κύριους τομείς της φιλοσοφίας και εστιάζει σε ερωτήματα που σχετίζονται με την ύπαρξη, την πραγματικότητα, και το νόημα πέρα από τα φυσικά φαινόμενα. Παρόλα αυτά, η Μεταφυσική εξακολουθεί να φέρει ισχυρή φιλοσοφική δυναμική, ασχολούμενη με θέματα που συχνά συνιστούν την πεμπτουσία της Φιλοσοφίας.

Βασικό στοιχείο της Μεταφυσικής είναι η γνώση που οδηγεί στη σοφία. Ο Αριστοτέλης πίστευε ότι ο σοφός μπορεί, μέσω των γνώσεών του, να αντιληφθεί με ακρίβεια τις αιτίες των φαινομένων, αποκτώντας έτσι τη δυνατότητα να ερμηνεύει τα γεγονότα και να τα κατανοεί καλύτερα.

Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, η σοφία είναι θεμέλιο των θεωρητικών επιστημών, οι οποίες με τη σειρά τους προσφέρουν τα απαραίτητα πλαίσια για την ανάπτυξη των πρακτικών επιστημών. Επιπλέον, ο Αριστοτέλης έδινε ιδιαίτερη σημασία στη Μεταφυσική Έρευνα, η οποία βασίζεται στην έννοια της απορίας – μιας κινητήριας δύναμης για την εξερεύνηση της φύσης της ύπαρξης.

Η Μεταφυσική έχει στόχο την κατανόηση του όντος καθαυτού και των χαρακτηριστικών του. Με άλλα λόγια, εστιάζει στα όντα και σε ό,τι τα υπερβαίνει, εξετάζοντας τον «υπερβατικό» χώρο της ύπαρξης. Ενώ η Μεταφυσική ασχολείται με ένα ευρύ φάσμα θεμάτων, παραμένει μοναδική λόγω της γενικότητας και καθολικότητας των μεθόδων της, χρησιμοποιώντας μια ολιστική προσέγγιση που την καθιστά διακριτή από άλλες επιστήμες.

Εν συντομία, τα φυσικά φαινόμενα είναι εκείνα που γίνονται αντιληπτά και ερμηνεύονται μέσω των αισθήσεων, ενώ τα μεταφυσικά αφορούν τη νοητική ερμηνεία πέρα από τα όρια της εμπειρικής παρατήρησης. Τα φυσικά αφορούν τον υλικό κόσμο, ενώ η Μεταφυσική ασχολείται με την υπέρβαση της ύλης και τη διερεύνηση του επέκεινα.

Παρά τη φαινομενική διαφορά τους, τα φυσικά και τα μεταφυσικά στοιχεία συνυπάρχουν και αλληλοϋποστηρίζονται. Η Μεταφυσική υπήρξε η κινητήρια δύναμη που καθοδήγησε και συνεχίζει να καθοδηγεί την επιστημονική έρευνα, την ανάλυση και τις σπουδαίες ανθρώπινες ανακαλύψεις.

Η Μεταφυσική Φιλοσοφία, μέσω της βαθιάς ανάλυσης και της διανοητικής προσέγγισης των θεμελιωδών προβλημάτων, συνεισφέρει στην κατανόηση και στην επίλυση μεγάλων πανανθρώπινων ζητημάτων.

1. Η μάχη της Τύρου από τον Μέγα Αλέξανδρο

Όταν ο Μέγας Αλέξανδρος πολιορκούσε την Τύρο, ήταν ο τρίτος βασιλιάς που επιχειρούσε να κατακτήσει την ισχυρά οχυρωμένη πόλη. Πρώτος ήταν ο Ναβουχοδονόσωρ, ο οποίος χρειάστηκε 12 χρόνια για να την πολιορκήσει, και δεύτερος ένας άλλος βασιλιάς, που την πολιορκούσε επί 7 χρόνια. Ο Αλέξανδρος, ωστόσο, κατόρθωσε να κατακτήσει την Τύρο σε 7 μήνες.

Η πολιορκία δεν ήταν εύκολη, και όταν οι αρχικές του προσπάθειες απέτυχαν, ο Αλέξανδρος αποχώρησε προσωρινά στην ενδοχώρα της Συρίας. Όταν επέστρεψε, ένα ασυνήθιστο φαινόμενο φάνηκε να αλλάζει την πορεία της μάχης. Σύμφωνα με θρύλους, εμφανίστηκαν «ιπτάμενες ασπίδες» στον ουρανό, οι οποίες εξέπεμπαν έντονη λάμψη και χτυπούσαν τα τείχη της πόλης. Μέσα από καπνούς και θορύβους, τα τείχη άρχισαν να καταρρέουν, προκαλώντας αναστάτωση και ανοίγοντας τον δρόμο για την τελική επίθεση των Ελλήνων.

Το φαινόμενο αυτό φαίνεται να έλαβε χώρα στο νότιο τμήμα της Τύρου, κοντά σε ένα μικρό νησί αφιερωμένο στον Ηρακλή, το οποίο ήταν συνδεδεμένο με την πόλη και περιβαλλόταν από τείχη. Οι «ιπτάμενες ασπίδες» φέρεται να χτύπησαν αυτά τα τείχη, οδηγώντας στην κατάρρευσή τους και επιτρέποντας στους Έλληνες στρατιώτες να εισέλθουν και να κατακτήσουν την πόλη.

Η ιστορία αυτής της πολιορκίας εμπλουτίζεται από τη φαντασία και τις υπερφυσικές ερμηνείες, αποδίδοντας στον Αλέξανδρο θεϊκή υποστήριξη ή τεχνολογία ανώτερης ισχύος, ενισχύοντας έτσι την εικόνα του ως κατακτητή που δεν περιοριζόταν από τα συνήθη ανθρώπινα μέσα.

8. Ο σωλήνας που πέταγε φλόγες

Ο σωλήνας που πέταγε φλόγες

Σε ανάγλυφες παραστάσεις από τον βωμό της Περγάμου, απεικονίζονται οι θεές Εκάτη και Φοίβη να κρατούν ένα όπλο με τη μορφή σωλήνα, από τον οποίο εκτοξεύεται φλόγα στο μπροστινό του μέρος. Το όπλο αυτό χρησιμοποιείται στη σκηνή ενάντια σε Γίγαντα, κατά τη Γιγαντομαχία, και θυμίζει σύγχρονες συσκευές, όπως το μπαζούκας ή το φλογοβόλο, προσδίδοντας μια αίσθηση προηγμένης τεχνολογίας.

Αυτές οι παραστάσεις, που βρίσκονται στο Αρχαιολογικό Μουσείο του Βερολίνου, αποδίδουν έναν μοναδικό συμβολισμό στις θεές, παρουσιάζοντάς τες όχι μόνο ως θεότητες της μυθολογίας αλλά και ως μαχητικές μορφές με πρόσβαση σε όπλα ανώτερης τεχνολογίας. Η συγκεκριμένη εικονογραφία έχει οδηγήσει σε εικασίες ότι οι αρχαίοι Έλληνες φαντάζονταν τα όπλα των θεών ως συσκευές που ξεπερνούσαν τις τεχνολογικές δυνατότητες της εποχής τους, υποδηλώνοντας μια μεταφυσική ή θεϊκή δύναμη.

Ο σωλήνας που εκτοξεύει φλόγες ενσαρκώνει την ισχύ και την αγριότητα των θεών απέναντι στους Γίγαντες και αποτελεί απόδειξη της πλούσιας φαντασίας και των αναπαραστάσεων της θεϊκής εξουσίας στην τέχνη και τη μυθολογία της εποχής.

20. Τα θεϊκά όντα της Σελήνης

Σύμφωνα με τον Πυθαγόρα, η Σελήνη κατοικείται από θεϊκά όντα παρόμοια με τους κατοίκους της Γης. Ο ίδιος αναφέρει ότι στη Σελήνη υπάρχουν όλα όσα βλέπουμε στη Γη –πόλεις, βουνά και σπίτια– με τη μοναδική διαφορά ότι οι σεληνιακές ημέρες είναι δεκαπέντε φορές μεγαλύτερες από τις γήινες.

Ο Ορφέας, από την πλευρά του, προσθέτει λεπτομέρειες για την ύπαρξη ενός στερεού εδάφους στη Σελήνη, και την περιγράφει ως τόπο γεμάτο με πολιτείες και θεϊκούς κατοίκους. Μας ενημερώνει για τις γνώσεις του σχετικά με το σεληνιακό ημερολόγιο των δώδεκα μηνών, τις φάσεις της Σελήνης, και περιγράφει φαινόμενα όπως η περιστροφή της Γης γύρω από τον Ήλιο, τις εύκρατες, τροπικές και πολικές ζώνες, τις εκλείψεις, τα ηλιοστάσια και τις ισημερίες. Σύμφωνα με τον Ορφέα, οι κάτοικοι της Σελήνης δεν είναι απλώς θεϊκές οντότητες αλλά ψυχές που περιπλανήθηκαν από πλανήτη σε πλανήτη, και η Σελήνη είναι ένας κόσμος γεμάτος γνώση και μυστικιστική ενέργεια.

Ο Σωκράτης, όπως μας πληροφορεί ο Ξενοφάνης, περιγράφει τη Σελήνη ως μια «μεγάλη κούφια σφαίρα», που μέσα της υπάρχουν θάλασσες και στεριές, κατοικούμενες από όντα όμοια με τους ανθρώπους της Γης. Αυτή η περιγραφή, που υποστηρίζει την ύπαρξη ζωής στο εσωτερικό της Σελήνης, φανερώνει τη φιλοσοφική αντίληψη για έναν ζωντανό, κοσμικό κόσμο πέρα από τη Γη.

Ο Νόνος, σε μεταγενέστερη περιγραφή, αναφέρει ότι ο Φαέθων έκανε 30 περιστροφές γύρω από το φεγγάρι, ταξίδεψε ως την Αφροδίτη και επισκέφθηκε τους πόλους της Γης. Αυτές οι αρχαίες απόψεις για τη Σελήνη δεν την παρουσιάζουν απλώς ως ουράνιο σώμα, αλλά ως έναν τόπο γεμάτο ζωή, πλούτο και μυστήρια, προσδίδοντας της έναν ιδιαίτερο ρόλο στο κοσμικό σύστημα των αρχαίων.

17. Οι στυμφαλίδες όρνιθες

   

Οι Στυμφαλίδες Όρνιθες ήταν μυθικά πτηνά που ζούσαν στη λίμνη της Στυμφαλίας και αποτελούσαν μία από τις δώδεκα άθλους του Ηρακλή, ο οποίος κλήθηκε να τις εξοντώσει. Σύμφωνα με τον μύθο, οι Στυμφαλίδες Όρνιθες δεν ήταν απλώς πτηνά· ήταν μεταλλικά πλάσματα, κατασκευασμένα από σίδερο ή μπρούντζο, που εκτόξευαν αιχμηρά μεταλλικά νύχια προς τους εχθρούς τους.

Αυτά τα μεταλλικά πουλιά, όπως τα περιγράφουν οι πηγές, ήταν εξοπλισμένα με φονικά νύχια που λειτουργούσαν σαν βέλη, κάνοντας κάθε προσέγγιση προς αυτά εξαιρετικά επικίνδυνη. Ο Ηρακλής, με τη βοήθεια των ηχηρών χάλκινων κρότωνων που του έδωσε η θεά Αθηνά, κατάφερε να τρομάξει τις όρνιθες και να τις αναγκάσει να πετάξουν από τη λίμνη, όπου τελικά τις εξολόθρευσε με τα βέλη του.

Η περιγραφή αυτών των πτηνών ως «μεταλλικών» και η ικανότητά τους να εκτοξεύουν αιχμηρά αντικείμενα υποδηλώνει μια πιθανή τεχνολογική μεταφορά για όπλα της εποχής ή απλώς την έντονη φαντασία των αρχαίων μύθων που παρουσίαζαν μια μορφή προηγμένης, αν και φανταστικής, τεχνολογίας. Οι Στυμφαλίδες Όρνιθες παραμένουν σύμβολο των απειλών που ο Ηρακλής κλήθηκε να εξαλείψει, ενώ ο τρόπος κατασκευής και λειτουργίας τους θυμίζει μηχανικές ή ακόμα και ρομποτικές κατασκευές, προβάλλοντας έναν αρχαίο μύθο με σύγχρονα τεχνολογικά στοιχεία.

12. Η Χρήση της Δρυός για να Γίνονται Ορατά τα Αόρατα

Στην αρχαία ελληνική παράδοση, η δυνατότητα να αποκαλύπτονται τα κεκρυμμένα της γης αποδίδεται στον Λυγκεύς, τον γιο του Αφαρέα και της Αρήνης, γνωστό για την εξαιρετική του οξυδέρκεια. Σύμφωνα με τον Πίνδαρο, ο Λυγκεύς είχε την ικανότητα να βλέπει μέσα από το στέλεχος της δρυός, ενώ άλλες πηγές τον περιγράφουν ως ικανό να διακρίνει τα μυστικά που ήταν κρυμμένα κάτω από τη γη. Αυτή η μοναδική ικανότητά του τον κατέστησε σύμβολο εξαιρετικής όρασης και ευφυΐας, δίνοντας αφορμή στην παροιμιώδη φράση «οξύτερον του Λυγκέως βλέπειν», δηλαδή «βλέπει πιο οξυδερκώς από τον Λυγκεύς».

Η ικανότητα αυτή αποδόθηκε στον Λυγκεύς με θεϊκή προέλευση, παρουσιάζοντας τον ως ένα μυθικό πρόσωπο που μπορούσε να δει πέρα από τα φυσικά όρια, ενσαρκώνοντας την ανθρώπινη επιθυμία να αποκαλυφθούν τα κρυφά μυστικά του κόσμου. Στον πόλεμο των Διοσκούρων με τους Αφαρείδες, ο Λυγκεύς έχασε τη ζωή του από τον Πολυδεύκη, δίνοντας τέλος σε ένα μοναδικό δώρο που συνδέθηκε με το θείο.

Αυτός ο μύθος του Λυγκέως και της δυνατότητας του να «βλέπει τα αόρατα» μέσω της δρυός αποτελεί ένα συμβολικό αφήγημα για την αρχαία αντίληψη της διορατικότητας και της μυστικιστικής γνώσης. Η δρυς, ως ιερό δέντρο του Δία, ενίσχυσε τη σύνδεση αυτή με τον κόσμο του αθέατου και του μεταφυσικού, αναδεικνύοντας την αναζήτηση της ανθρωπότητας για πρόσβαση σε γνώσεις πέρα από τα ορατά.

19. Το Φλεγόμενο Ουράνιο Πιθάρι

Ο Πλούταρχος, στο έργο του «Λεύκολλος» (κεφ. 8, στίχοι 5-6), αναφέρεται σε ένα παράξενο και εντυπωσιακό φαινόμενο που έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια του Μιθριδατικού πολέμου (74-66 π.Χ.). Ο Ρωμαίος στρατηγός Λούκουλλος, ενώ προετοίμαζε τα στρατεύματά του για μάχη και είχε ήδη παρατάξει τους άνδρες του, έγινε μάρτυρας ενός απρόσμενου γεγονότος: ξαφνικά, ο αέρας φάνηκε να σχίζεται, και ένα μεγάλο, φλεγόμενο σώμα εμφανίστηκε να κατεβαίνει ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα.

Το παράξενο αυτό σώμα είχε σχήμα πιθαριού και χρώμα που έμοιαζε με πυρωμένο ασήμι, εκπέμποντας έντονη λάμψη. Οι στρατιώτες και των δύο παρατάξεων, έντρομοι μπροστά στο ασυνήθιστο αυτό θέαμα, υποχώρησαν από τις θέσεις τους, αναβάλλοντας τη μάχη. Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι το φαινόμενο συνέβη στη Φρυγία, κοντά στην περιοχή των Οτρυών.

Το συμβάν αυτό, που περιγράφεται ως φλεγόμενο πιθάρι στον ουρανό, έχει ερμηνευτεί από κάποιους σύγχρονους μελετητές ως πιθανή αναφορά σε ένα ουράνιο σώμα ή μετεωρίτη που διέσχισε την ατμόσφαιρα, προκαλώντας τρόμο στους παρατηρητές της εποχής. Για τους αρχαίους Έλληνες και Ρωμαίους, τέτοιου είδους φαινόμενα θεωρούνταν συχνά θεϊκά σημάδια ή οιωνοί, και η εμφάνιση του φλεγόμενου πιθαριού ερμηνεύτηκε ως ένας θεϊκός προειδοποιητικός οιωνός, υπογραμμίζοντας την αβεβαιότητα της μάχης και προκαλώντας αναστολή της πολεμικής σύγκρουσης.

18. Η ουράνια φλεγόμενη λαμπάδα

Ο Διόδωρος Σικελιώτης, σε μια από τις καταγραφές του, αναφέρει ένα παράξενο φαινόμενο που παρατηρήθηκε πριν από τη μάχη των Λεύκτρων. Οι Λακεδαιμόνιοι είχαν ηγεμονία στην Ελλάδα για περίπου 500 χρόνια, όμως, λίγο πριν την κρίσιμη μάχη, ένα θεϊκό σημάδι εμφανίστηκε στον ουρανό, προμηνύοντας την απώλεια της κυριαρχίας τους. Το φαινόμενο περιγραφόταν ως μια φλεγόμενη λαμπάδα, η οποία παρέμενε ορατή στον ουρανό επί πολλές νύχτες, προκαλώντας δέος και ανησυχία.

Αυτή η «πύρινη δοκός», όπως ονομάστηκε λόγω του σχήματός της, είχε την εμφάνιση μιας μακριάς φωτεινής γραμμής στον ουρανό, που έμοιαζε να καίγεται. Ορισμένοι μελετητές εικάζουν ότι η φλεγόμενη λαμπάδα μπορεί να ήταν κομήτης ή κάποια ουράνια εκδήλωση που προκάλεσε ιδιαίτερη εντύπωση στους παρατηρητές της εποχής. Όμως, για τους αρχαίους Έλληνες, τέτοια φαινόμενα θεωρούνταν σημάδια των θεών, ειδικά όταν εμφανίζονταν σε κρίσιμες στιγμές, όπως πριν από μεγάλες μάχες.

Η καταγραφή αυτή του Διόδωρου υποδηλώνει τον συμβολικό ρόλο των ουράνιων φαινομένων ως οιωνών, που μπορούσαν να επηρεάσουν την ψυχολογία των στρατευμάτων και να προμηνύσουν ιστορικά γεγονότα. Για τους Λακεδαιμονίους, η φλεγόμενη λαμπάδα ήταν ένα δυσοίωνο σημάδι που έμελλε να σηματοδοτήσει το τέλος της κυριαρχίας τους και την αρχή της ηγεμονίας των Θηβαίων.

13. Ο Φλεγόμενος Καθρέφτης του Αρχιμήδη

Ο Αρχιμήδης, ο μεγάλος μαθηματικός και εφευρέτης της αρχαιότητας, λέγεται ότι κατά την πολιορκία των Συρακουσών από τους Ρωμαίους χρησιμοποίησε έναν μεγάλο, καμπύλο καθρέφτη ή ένα σύνολο καθρεφτών για να συγκεντρώσει τις ηλιακές ακτίνες και να προκαλέσει φωτιά στα ρωμαϊκά πλοία από απόσταση. Αυτή η κατασκευή, γνωστή ως «φλεγόμενος καθρέφτης» ή «ηλιακά κάτοπτρα», φέρεται να είχε τη δυνατότητα να εστιάζει τη θερμότητα του ήλιου σε ένα σημείο, αναφλέγοντας τα ξύλινα πλοία του εχθρού.

Ο Πλούταρχος και άλλοι ιστορικοί αναφέρουν ότι οι Ρωμαίοι που προσπάθησαν να εισβάλουν στις Συρακούσες ένιωθαν ανίσχυροι απέναντι σε αυτή τη μοναδική άμυνα, καθώς τα πλοία τους φλέγονταν πριν φτάσουν στις ακτές. Αν και η αληθινή φύση αυτής της κατασκευής παραμένει αμφιλεγόμενη, η περιγραφή του Αρχιμήδη ως δημιουργού του πρώτου «θερμικού όπλου» υποδηλώνει το εντυπωσιακό επίπεδο κατανόησης της φυσικής και της οπτικής.

Αρκετοί σύγχρονοι ερευνητές και πειράματα έχουν προσπαθήσει να επαληθεύσουν τη λειτουργικότητα του φλεγόμενου καθρέφτη. Το 1973, μια ομάδα Ελλήνων επιστημόνων από το Πολυτεχνείο της Αθήνας, υπό την καθοδήγηση του καθηγητή Ιωάννη Σακκά, κατάφερε να κατασκευάσει ένα αντίστοιχο σύστημα με επίπεδα κάτοπτρα. Οι δοκιμές έδειξαν ότι με σωστή ευθυγράμμιση και συνθήκες ηλιοφάνειας, το σύστημα αυτό μπορούσε πράγματι να προκαλέσει ανάφλεξη σε ξύλινη επιφάνεια από απόσταση.

Η φήμη του φλεγόμενου καθρέφτη του Αρχιμήδη, είτε πρόκειται για μύθο είτε για πραγματικότητα, αναδεικνύει το βάθος της εφευρετικής του ιδιοφυΐας και την κατανόηση της επιστήμης της οπτικής, αφήνοντας έναν απόηχο τεχνολογικού θαύματος που γοητεύει και εμπνέει μέχρι σήμερα.

9. Η μεταφορά του Οδυσσέως στην πατρίδα του, με πλοίο των Φαιάκων

Στην Οδύσσεια, ο Αλκίνοος, βασιλιάς των Φαιάκων, ζητά από τον Οδυσσέα να του αποκαλύψει την πατρίδα και την πόλη του για να κατευθυνθούν τα πλοία τους προς τα εκεί και να τον μεταφέρουν με ασφάλεια. Ο Αλκίνοος περιγράφει τα πλοία των Φαιάκων ως μοναδικά, διότι, όπως λέει, «δεν έχουν κυβερνήτες ούτε πηδάλια, όπως τα υπόλοιπα καράβια, αλλά αναγνωρίζουν τις διαθέσεις και τις σκέψεις των ανθρώπων και γνωρίζουν τις πατρίδες όλων και τους εύφορους αγρούς». Σύμφωνα με τον Αλκίνοο, τα πλοία αυτά μπορούν να διασχίζουν τη θάλασσα σαν πουλιά, σκεπασμένα με σύννεφα και σκοτάδι, και ποτέ δεν υπάρχει φόβος να βλαφθούν ή να αφανιστούν (Οδύσσεια, κεφάλαιο θ, στίχοι 555-565).

Ο διάλογος, σε ερμηνεία για την καλύτερη κατανόηση, αποκαλύπτει την αμφισβήτηση του Οδυσσέα για τη φύση αυτών των πλοίων. Όταν οι Φαίακες του ζητούν να τους πει την κατεύθυνση προς την πατρίδα του, ο Οδυσσέας απαντά ότι θα το εξηγήσει στον καπετάνιο του πλοίου. Οι Φαίακες του εξηγούν ότι τα πλοία τους δεν χρειάζονται καπετάνιους, ναύτες, κατάρτια, πανιά, ούτε πηδάλια, καθώς έχουν τη δική τους νοημοσύνη. Ο Αλκίνοος τον διαβεβαιώνει: «Πες μόνο την κατεύθυνση, και το πλοίο θα προγραμματιστεί και θα σε πάει» – υπενθυμίζοντας τη λειτουργία ενός σύγχρονου «υπολογιστή».

Ο Οδυσσέας απορεί για το είδος των πλοίων αυτών, στα οποία δεν υπάρχει κυβερνήτης, και αναρωτιέται πώς ταξιδεύουν. Ο Αλκίνοος του απαντά ότι τα πλοία των Φαιάκων διαθέτουν έναν ιδιαίτερο τρόπο πλοήγησης, ο οποίος εξασφαλίζει απόλυτη ασφάλεια, είτε διασχίζοντας τον αέρα είτε ταξιδεύοντας κάτω από το κύμα, κρυμμένα σε ένα «νέφος» – ένας υπαινιγμός που έχει οδηγήσει κάποιους μελετητές να το θεωρούν μεταφορά για υποθαλάσσιο ή αεροπορικό ταξίδι.

Ο διάλογος και η περιγραφή αυτών των πλοίων από τον Όμηρο αφήνουν να διαφανεί ότι τα πλοία των Φαιάκων ήταν εντελώς διαφορετικά, τόσο από άποψη μορφής όσο και λειτουργίας, από τα συμβατικά πλοία της εποχής. Η ακριβής περιγραφή της αυτοματοποιημένης πλοήγησης και της τεχνολογικής τους υπεροχής παραπέμπουν, για κάποιους, σε ιδέες που μοιάζουν εκπληκτικά με τα σύγχρονα μέσα μεταφοράς και την τεχνολογία των υπολογιστών, υποδηλώνοντας ίσως μια εξιδανικευμένη θεϊκή τεχνολογία που συνδέει τη μυθολογία με την τεχνολογία.

20. Τα θεϊκά όντα της Σελήνης

Ο Πυθαγόρας, ο μεγάλος φιλόσοφος και μυστικιστής της αρχαιότητας, δίδασκε ότι η Σελήνη δεν ήταν απλώς ένα ουράνιο σώμα, αλλά ένας κατοικημένος κόσμος, γεμάτος με θεϊκά και υπερφυσικά όντα. Κατά την πυθαγόρεια σκέψη, η Σελήνη φιλοξενούσε ψυχές και θεότητες που διέφεραν από τις γήινες υπάρξεις, καθώς βρίσκονταν σε ανώτερη πνευματική κατάσταση.

Πολλές αναφορές αποδίδονται στον Πυθαγόρα για τη σύνθεση της Σελήνης και τον ρόλο της στον πνευματικό κόσμο. Ο Πυθαγόρας πίστευε ότι οι Σεληνίτες, όπως τους αποκαλούσε, ήταν θεϊκές ψυχές που είχαν προορισμό να παραμείνουν στον ουρανό ως σύμβολα σοφίας και ανώτερης αντίληψης. Οι διδασκαλίες του υπονοούν ότι η Σελήνη ήταν ο ενδιάμεσος χώρος μεταξύ των θνητών και των θεών, ένας κόσμος γεμάτος θεϊκή ενέργεια και μυστικιστική δύναμη.

Αυτά τα θεϊκά όντα ήταν, σύμφωνα με τον Πυθαγόρα, φωτεινά και ανώτερα πνευματικά όντα, των οποίων η ενέργεια επηρέαζε τον κόσμο των θνητών. Είχε τη θεωρία ότι η Σελήνη λειτουργούσε ως πέρασμα για τις ψυχές που ταξίδευαν προς τους ανώτερους κόσμους, ένα είδος «πύλης» για τις ψυχές που επιζητούσαν ανώτερη γνώση και μύηση σε ανώτερες κοσμικές αλήθειες.

Αυτή η πυθαγόρεια θεώρηση για τα θεϊκά όντα της Σελήνης είναι βαθιά επηρεασμένη από τις φιλοσοφικές του απόψεις για την αθανασία της ψυχής, την ένωση με το θείο και τη θέση της Σελήνης στο κοσμικό και πνευματικό σύμπαν.

7. Τα ταξίδια του Λουκιανού στην Σελήνη και τις Πλειάδες

Ο Λουκιανός, στο έργο του «Αληθής Ιστορία», περιγράφει ένα φανταστικό ταξίδι στη Σελήνη, το οποίο αρχίζει με ένα ξαφνικό τυφώνα που περιστρέφει το πλοίο του και το ανυψώνει στον αέρα: «...τυφὼν ἐπιγενόμενος καὶ περιδινήσας τὴν ναῦν καὶ μετεωρίσας ὅσον ἐπὶ σταδίους τριακοσίους οὐκέτι καθῆκεν εἰς τὸ πέλαγος, ἀλλ᾿ ἄνω μετέωρον» (Λουκιανός, Αληθής Ιστορία). Η περιγραφή αυτή αναφέρει τη διαδρομή του πλοίου που αιωρείται για τριακόσια στάδια πριν φτάσει στη Σελήνη, όπου και αποβιβάζεται.

Ο Λουκιανός συναντά στη Σελήνη παράξενα όντα και οδηγείται στον βασιλιά Ενδυμίωνα, ο οποίος, παρατηρώντας τη στολή του, τον αναγνωρίζει ως Έλληνα και εκφράζει την απορία του για το πώς κατάφερε να ταξιδέψει στον ουρανό: «ὁ δὲ θεασάμενος καὶ ἀπὸ τῆς στολῆς εἰκάσας, ῞Ελληνες ἆρα, ἔφη, ὑμεῖς, ὦ ξένοι; Πῶς οὖν ἀφίκεσθε, ἔφη, τοσοῦτον ἀέρα διελθόντες;» Εκεί μαθαίνει πως οι Σεληνίτες και οι Ηλιώτες (κάτοικοι του Ήλιου) έχουν κοινή αποικία στον Εωσφόρο και διατηρούν ειρήνη, την οποία μάλιστα έχουν καταγράψει με ηλεκτρισμό σε μια στήλη από ήλεκτρο, τοποθετημένη στον αέρα στα σύνορα τους: «ἐγγράψαι δὲ τὰς συνθήκας στήλῃ ἠλεκτρίνῃ καὶ ἀναστῆσαι ἐν μέσῳ τῷ ἀέρι ἐπὶ τοῖς μεθορίοις».

Ο Λουκιανός περιγράφει επίσης την ιδιαίτερη φύση των Σεληνιτών, που δεν πεθαίνουν αλλά, όταν γερνούν, διαλύονται σε καπνό και γίνονται αέρας. Οι κοινωνικές τους σχέσεις παρουσιάζουν παράδοξα στοιχεία, καθώς τα αρσενικά όντα γεννούν και οι γάμοι γίνονται μεταξύ ανδρών. «μέχρι μὲν οὖν πέντε καὶ εἴκοσι ἐτῶν γαμεῖται ἕκαστος, ἀπὸ δὲ τούτων γαμεῖ αὐτός».

Στη Σελήνη, οι Σεληνίτες μπορούν να παρατηρούν τη Γη μέσω ενός μεγάλου κατόπτρου, το οποίο τοποθετείται πάνω από ένα φρεάτιο. Όποιος κατεβαίνει στο φρεάτιο μπορεί να ακούσει όσα λέγονται στη Γη, και αν στραφεί προς το κάτοπτρο, βλέπει τα έθνη και τις πόλεις: «Υπάρχει ένα μεγάλο κάτοπτρο πάνω από ένα αβαθή φρεάτιο. Αν κατέβει κάποιος στο φρεάτιο ακούει όλα όσα εμείς λέμε στη γη. Κι εάν στραφεί κάποιος προς το κάτοπτρο βλέπει όλες τις πόλεις όλα τα έθνη όπως βλέπουμε τον καθένα.»

Ο Λουκιανός συνεχίζει το φανταστικό ταξίδι του στις Πλειάδες, φτάνοντας στη «Λυχνόπολη», έναν οικισμό ανάμεσα στις Πλειάδες και τις Υάδες, όπου κατοικούν «λύχνοι» - λάμπες μικρές και μεγάλες. Ο συγγραφέας περιγράφει ένα μοναδικό ταξίδι ανάμεσα στους αστέρες, από το οποίο επιστρέφει στη Γη και προσθαλασσώνεται, μόνο για να βρεθεί αντιμέτωπος με ένα τεράστιο θαλάσσιο τέρας που καταπίνει το πλοίο του.

Από αστρονομικής σκοπιάς, ο Νόνος (Βιβλίο Α, στίχοι 176-197 και Β, στίχοι 654-659) υποστηρίζει πως η Σελήνη έγινε δορυφόρος της Γης το 26.147 π.Χ. Οι πρόσφατες έρευνες όμως αμφισβητούν την προέλευση της Σελήνης, αφού δεν ήταν ποτέ μέρος της Γης, όπως υπέθεταν προηγουμένως. Οι ενδείξεις για τη χημική της σύσταση δείχνουν πως τα πετρώματά της είναι κατά 1.000.000 χρόνια παλαιότερα από της Γης. Επιπλέον, η πυκνότητά της είναι αισθητά χαμηλότερη (3,33 gr/cm³ έναντι 5,5 gr/cm³ της Γης), γεγονός που υποδεικνύει πιθανή κενότητα στο εσωτερικό της.

Περισσότερες ενδείξεις καταδεικνύουν την ύπαρξη ενός μεταλλικού φλοιού πάχους 32 χιλιομέτρων κάτω από τον εξωτερικό φλοιό, ο οποίος αποτελείται από τιτάνιο, σίδηρο και σπάνια μέταλλα, υποδηλώνοντας ενισχύσεις στις σκοτεινές περιοχές της επιφάνειας της Σελήνης.

14. Η ναυμαχία εις τις Αργινούσες νήσους και το Φωτεινό Αντικείμενο

Κατά τη διάρκεια της ναυμαχίας στις Αργινούσες νήσους, καταγράφεται η εμφάνιση ενός «φωτεινού αντικειμένου» που παρέμενε σταθερά πάνω από τον περσικό στόλο. Το αντικείμενο αυτό περιστρεφόταν στον ουρανό και παρακολουθούσε τις κινήσεις των περσικών πλοίων. Η περιγραφή του έχει οδηγήσει σε υποθέσεις πως μπορεί να επρόκειτο για ένα ιπτάμενο σκάφος άγνωστης προέλευσης, που παρακολουθούσε ή ακόμη και επηρέαζε τη ναυμαχία.

Αν και δεν είναι σαφές από τις ιστορικές πηγές αν το αντικείμενο επηρέασε άμεσα την έκβαση της μάχης, η καταγραφή του αποτελεί ένα από τα αρχαία παράδοξα που αφήνουν περιθώριο για ερμηνείες και υποθέσεις γύρω από πιθανή υπερφυσική ή άγνωστη τεχνολογία που παρατηρούσε ή ενίσχυε τις προσπάθειες των ελληνικών πλοίων.

10. Ναυμαχία της Σαλαμίνος και τα Μυστήρια της Ελευσίνας

Κατά τη διάρκεια της περσικής εκστρατείας, ο ελληνικός στόλος, υπό την ηγεσία του Σπαρτιάτη Ευρυβιάδη, αντιτάχθηκε στην περσική ναυτική υπεροχή. Ωστόσο, το στρατηγικό πνεύμα πίσω από τη ναυμαχία ήταν ο Αθηναίος Θεμιστοκλής, ο οποίος είχε λάβει χρησμό ότι η Αθήνα θα σωθεί από τα «ξύλινα τείχη». Ενώ μερικοί Αθηναίοι ερμήνευσαν τον χρησμό χτίζοντας ξύλινο τείχος γύρω από την Ακρόπολη, ο Θεμιστοκλής υποστήριξε ότι τα «ξύλινα τείχη» ήταν τα πολεμικά πλοία και έπεισε τους συμμάχους να προετοιμαστούν για μάχη στα στενά της Σαλαμίνας.

Όταν οι Πέρσες, μετά την προδοσία του Εφιάλτη στις Θερμοπύλες, προέλασαν και κατέστρεψαν την Αθήνα, οι Αθηναίοι που είχαν ακολουθήσει τη συμβουλή του Θεμιστοκλή είχαν ήδη καταφύγει στη Σαλαμίνα. Εκεί, ο στόλος παρατάχθηκε στα στενά, και οι Πέρσες, με σκοπό να τους κλείσουν, ανέπτυξαν τις δυνάμεις τους προς τον Πειραιά και την Ελευσίνα, θεωρώντας πως οι Έλληνες ήταν παγιδευμένοι. Ο Θεμιστοκλής, για να ενισχύσει αυτή την εντύπωση, έστειλε έναν αγγελιοφόρο –τον δάσκαλο των παιδιών του, ο οποίος ήταν μισός Πέρσης και μισός Έλληνας– για να πληροφορήσει τον Ξέρξη ότι οι Έλληνες σκόπευαν να διαφύγουν. Έτσι, ο περσικός στόλος προωθήθηκε στα στενά, όπου οι Έλληνες είχαν το τακτικό πλεονέκτημα.

Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο (Βιβλίο Η’ – «Ουρανία», στ. 65), κατά τη διάρκεια της ναυμαχίας, εμφανίστηκε ένα πυκνό νέφος καπνού από τα ιερά της Ελευσίνας, ενώ ακούστηκε η φωνή του μυστικού Ίακχου. Το φως και ο ήχος που ανέβηκαν από το Θριάσιο Πεδίο θεωρήθηκαν θεϊκά σημάδια υπέρ των Ελλήνων και κατευθύνθηκαν προς τον περσικό στόλο, καίγοντας πολλά πλοία, γεγονός που θυμίζει «πύρινους πυραύλους».

Επιπλέον, σύμφωνα με τον Πλούταρχο («Βίοι Παράλληλοι – Θεμιστοκλής», στίχος 15.1), κατά τη διάρκεια της μάχης, οι θεατές είδαν μυστηριώδεις μορφές ένοπλων ανδρών να προέρχονται από την Αίγινα, οι οποίοι έμοιαζαν με τους Αιακίδες, τους θρυλικούς ήρωες και προστάτες της Αίγινας. Αυτοί θεωρήθηκε ότι εμφανίστηκαν για να βοηθήσουν τους Έλληνες, υποδεικνύοντας θεϊκή παρέμβαση στη μάχη.

Η εμφάνιση των πύρινων φώτων και των «μεταλλικών δρακόντων» που ελίσσονταν ανάμεσα στα ελληνικά και περσικά πλοία, όπως περιγράφει η παράδοση, υπονοεί την πιθανή χρήση υπερφυσικής ή προηγμένης τεχνολογίας από τους Έλληνες, ίσως ακόμη και κάποιου είδους «υποβρυχίου». Κάποιοι μελετητές εκφράζουν την άποψη ότι ο Θεμιστοκλής πιθανώς γνώριζε κάποια μυστικά των Ελευσινίων Μυστηρίων, τα οποία θα μπορούσαν να του προσφέρουν ένα στρατηγικό πλεονέκτημα, και γι' αυτό επέλεξε τα στενά της Σαλαμίνας ως τόπο για τη μάχη.

Αυτές οι καταγραφές αφήνουν υπαινιγμούς για τη σχέση της ναυμαχίας με τα Ελευσίνια Μυστήρια και τη θεϊκή εύνοια, υπονοώντας ότι οι Έλληνες απολάμβαναν την προστασία των θεών στην υπεράσπιση της πατρίδας τους..

16. Μεταλλικά ιπτάμενα άρματα

Στα ομηρικά έπη, οι περιγραφές των αστραπιαίων μετακινήσεων των ολύμπιων θεών στον αιθέρα μέσω μεταλλικών αρμάτων αφήνουν υπονοούμενα για μια θεϊκή τεχνολογία που ξεπερνούσε κατά πολύ τις ανθρώπινες δυνατότητες της εποχής. Ο Όμηρος, στην Ιλιάδα του, αναφέρει τη θεά Ήρα να πετά από τον Όλυμπο, διασχίζοντας τα Πιέρια όρη, την Ημαθία και τα βουνά της Θράκης, χωρίς οι φτέρνες της να ακουμπούν στις κορυφές. Από τον Άθω κατηφόρισε προς τη Λήμνο, προσγειωνόμενη απαλά στην πόλη του Θόαντα:

«Ἥρη δ᾽ ἀΐξασα λίπεν ῥίον Οὐλύμποιο,
Πιερίην δ᾽ ἐπιβᾶσα καὶ Ἠμαθίην ἐρατεινὴν
σεύατ᾽ ἐφ᾽ ἱπποπόλων Θρῃκῶν ὄρεα νιφόεντα
ἀκροτάτας κορυφάς· οὐδὲ χθόνα μάρπτε ποδοῖιν·
ἐξ Ἀθόω δ᾽ ἐπὶ πόντον ἐβήσετο κυμαίνοντα,
Λῆμνον δ᾽ εἰσαφίκανε πόλιν θείοιο Θόαντος.»
(Ιλιάς, Ραψωδία Ξ, στίχοι 225-230)

Αυτές οι περιγραφές υποδηλώνουν, έστω και συμβολικά, μια υπερφυσική τεχνολογία ή γνώση που επιτρέπει στους θεούς να κινούνται με ταχύτητα και ακρίβεια στον αέρα, γεγονός που εντυπωσίαζε τους αρχαίους Έλληνες.

Αντίστοιχα, όταν ο Μέγας Κωνσταντίνος ίδρυσε την Κωνσταντινούπολη, μετέφερε εκεί το άρμα του Δία, το οποίο οδηγούσαν πύρινα άλογα: «Διός άρμα εν τετράσιν ίπποις πυρίνοις, ιπτάμενον παρά δύο στηλών, εκ παλαιών χρόνων υπάρχον». Αυτή η καταγραφή φανερώνει την ιδέα των ιπτάμενων αρμάτων με φωτεινές ή πύρινες ιδιότητες που διασχίζουν τον αιθέρα, συνδυάζοντας τη θεϊκή μετακίνηση με τον αρχαίο θαυμασμό για την τεχνολογία που αποδίδεται στους θεούς.

5. Ο Δαίδαλος και ο Τάλως

Ο Τάλως αναφέρεται ως ένας από τους σπουδαιότερους αρχιτέκτονες της αρχαιότητας, στον οποίο αποδίδεται η κατασκευή των ναών της Αθηνάς και του Ποσειδώνα. Ο ναός της Αθηνάς ανεγέρθηκε στον βράχο της Ακρόπολης και, σύμφωνα με την παράδοση, φιλοξενούσε το ξύλινο άγαλμα της θεάς, που ήταν προστάτιδα της πόλης των Αθηνών. Ο Τάλως περιγράφεται ως ένας πολύ όμορφος και χαρισματικός νέος, του οποίου η επιτυχία και η αναγνώριση προκάλεσαν τη ζήλια του Δαίδαλου. Η ζήλια αυτή οδήγησε τον Δαίδαλο σε μια ακραία πράξη, καθώς λέγεται ότι έσπρωξε «κατά λάθος» τον Τάλω από την Ακρόπολη, με αποτέλεσμα τον θάνατο του μεγάλου αρχιτέκτονα.

Η ιστορία αναφέρει ότι η υπόθεση του θανάτου του Τάλου εκδικάστηκε από τον Άρειο Πάγο. Το δικαστήριο απέρριψε τη δικαιολογία της «κατά λάθος» πτώσης και καταδίκασε τον Δαίδαλο, ο οποίος, για να αποφύγει την τιμωρία, διέφυγε από την Αθήνα και κατέφυγε ως φυγάς στην Κρήτη, όπου ξεκίνησε τη σχέση του με τον βασιλιά Μίνωα.

Υπάρχουν επίσης πηγές που υποστηρίζουν ότι ο Τάλως του Δαίδαλου δεν έχει σχέση με τον χάλκινο Τάλω που κατασκεύασε ο Ήφαιστος ως προστάτη της Κρήτης. Ο Τάλως ήταν ένα πανίσχυρο, χάλκινο κατασκεύασμα του θεού Ήφαιστου, δώρο προς τον βασιλιά της Κρήτης, τον Μίνωα. Αυτός ο πανύψηλος πολεμιστής, κατασκευασμένος εξ ολοκλήρου από χαλκό, περιπολούσε ακούραστα τα παράλια της Κρήτης, κάνοντας τον γύρο του νησιού τρεις φορές κάθε 24 ώρες. Ο Τάλως, ως προστάτης της Κρήτης, εντόπιζε και απομάκρυνε οποιονδήποτε εισβολέα ή απειλή, ρίχνοντας τεράστιους βράχους προς τα πλοία που προσπαθούσαν να πλησιάσουν το νησί και βυθίζοντας τα, αν χρειαζόταν, για να αποτρέψει τον κίνδυνο.

Αυτή η διαφοροποίηση τονίζει την πιθανή ύπαρξη δύο ξεχωριστών μορφών με το ίδιο όνομα, που διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στις μυθολογικές αφηγήσεις της αρχαιότητας.

6. Οι χρυσές θεραπαινίδες του Ηφαίστου στον Όλυμπο

Ο Ήφαιστος, αν και τυπικά παντρεμένος με την Αφροδίτη, βίωνε έντονη μοναξιά και για να την αντιμετωπίσει δημιούργησε μερικές χρυσές γυναικείες θεραπαινίδες. Αυτές δεν ήταν απλοί βοηθοί· τον υποστήριζαν στο εργαστήριό του, τον στήριζαν για να περπατά καλύτερα, και του πρόσφεραν συντροφιά. Ο Ήφαιστος κατασκεύασε, επίσης, για τους θεούς του Ολύμπου «υπηρέτριες» από χρυσό, κοπέλες με απαράμιλλη ομορφιά, οι οποίες εκτελούσαν σιωπηλά κάθε εντολή των θεών. Αν και δεν ήταν άνθρωποι, τα άψυχα αυτά όντα είχαν σχεδιαστεί με ακρίβεια για να φέρνουν νέκταρ, αμβροσία και οτιδήποτε άλλο χρειαζόταν οι θεοί.

Αυτά τα αυτόματα αντικατοπτρίζουν την τεχνολογική ιδιοφυΐα του Ηφαίστου, αφού θυμίζουν έντονα τα σύγχρονα ρομπότ, μια έννοια που ο συγγραφέας Isaac Asimov θεώρησε ότι περιλαμβάνει την πρώτη αναφορά σε ρομπότ στην ανθρώπινη ιστορία. Επιπλέον, ο Ήφαιστος δημιούργησε για τους θεούς μικρά τραπεζάκια που είχαν πάνω τους ό,τι επιθυμούσε ο κάθε θεός και μπορούσαν να μετακινούνται μόνα τους· τα ονόμαζαν «αυτόματα». Αυτά τα θαυμαστά δημιουργήματα του Ηφαίστου προαναγγέλλουν μια αρχαία προσέγγιση στις τεχνολογίες της αυτοματοποιημένης εξυπηρέτησης και της ρομποτικής.

4. Τα Αυτόματα του Ηφαίστου

Ο Ήφαιστος, ο θεός της φωτιάς και της μεταλλουργίας, είχε κατασκευάσει για τον εαυτό του «αυτόματα» —ανθρώπινα ομοιώματα από χρυσό και μπρούντζο—που είχαν τη μορφή ανδρών με εξειδικευμένες ικανότητες. Αυτοί οι χρυσοί και μπρούντζινοι άνδρες δεν ήταν μόνο απλά δημιουργήματα, αλλά λειτουργούσαν ως επιστήμονες και τεχνίτες, βοηθώντας τον Ήφαιστο στην κατασκευή κάθε είδους τεχνούργηματος. Η ύπαρξή τους αντικατοπτρίζει τη δεξιοτεχνία και την τεχνολογική ιδιοφυΐα του Ηφαίστου, ο οποίος είχε κατορθώσει να δημιουργήσει ανδροειδή με ικανότητες, δείχνοντας έτσι την ανεπανάληπτη γνώση και την εξειδίκευσή του στις μεταλλουργικές και μηχανικές τέχνες.

Είχε κατασκευάσει και για τον εαυτόν του, άνδρες από χρυσό ή μπρούτζο άνδρες οι οποίοι ήσαν επιστήμονες, τεχνίτες και οποίοι βοηθούσαν τον Ήφαιστο σε ότι τεχνούργημα ήθελε να κατασκευάσει.

3. Οι πανίσχυροι, χρυσοί και ασημένιοι, αθάνατοι σκύλοι του βασιλιά Αλκίνοου.

Οι θεοί, θέλοντας να δείξουν την εύνοιά τους προς τον βασιλιά Αλκίνοο, του χάρισαν, μέσω της τέχνης του Ηφαίστου, δύο υπερφυσικά πλάσματα: χρυσούς και ασημένιους, αθάνατους και πανίσχυρους μηχανικούς σκύλους. Αυτοί οι σκύλοι, κατασκευασμένοι με την τέχνη του Ηφαίστου, προστάτευαν το παλάτι του βασιλιά Αλκίνοου από κάθε κίνδυνο. Η ύπαρξή τους, ως αυτόματα πλάσματα με ανθρώπινες ιδιότητες, αποτελεί απόδειξη της υπερφυσικής δεξιοτεχνίας του θεού της μεταλλουργίας και της ιδιαίτερης σχέσης των θεών με τους θνητούς ηγεμόνες.

2. Ο Άβαρης και το Χρυσό Μαγικό Βέλος

Ο Άβαρης, γιος του Σεύθου, ήταν θαυματοποιός, μάγος και ιατρός της αρχαιότητας, που κατείχε ιδιαίτερες ικανότητες ως ιερέας του θεού Απόλλωνα. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, ο Απόλλωνας τον είχε προικίσει με τη δύναμη να επιτελεί θαύματα και να ταξιδεύει από τόπο σε τόπο, διασχίζοντας τον αέρα πάνω σε ένα χρυσό, μαγικό βέλος. Ο Άβαρης διέσχιζε τους αιθέρες, λειτουργώντας σαν ιππέας του αέρα, και με εντολή του Απόλλωνα πραγματοποίησε το γύρο της γης χωρίς να λάβει τροφή σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού.

Όταν έφτασε στην Ελλάδα, ο Άβαρης προσέφερε τις γνώσεις και τις ικανότητές του θεραπεύοντας ασθενείς, διδάσκοντας ιατρική, καθαίροντας συνειδήσεις και σώζοντας ψυχές. Οι προφητείες και τα υπερφυσικά έργα του εντυπωσίασαν βαθιά τον κόσμο της εποχής. Ο Πλάτωνας τον αναφέρει στο έργο του «Χαρμίδης», ενώ άλλα κείμενα που σχετίζονται με αυτόν γράφτηκαν από τον Μένδη της Αιγύπτου («Φυσικά») και τον Ηρακλείδη τον Ποντικό.

Ο Ηρόδοτος, στο τέταρτο βιβλίο του, παρέχει λεπτομέρειες για τη ζωή και τα θαυμαστά έργα του Άβαρη. Στην αρχαιότητα κυκλοφορούσαν διάφορα αποκρυφιστικά βιβλία, αποδιδόμενα στον Άβαρη, όπως τα «Σκυθικά Μυθεύματα» και μια «Θεογονία» σε πεζό λόγο, που μαρτυρούν τη φήμη του και τον απόηχο της επιρροής του στους αιώνες.

15. Η μάχη του Μαραθώνος και ο Άγνωστος Ήρωας Εχετλαίος

Στη θρυλική μάχη του Μαραθώνα, όπου οι Αθηναίοι αντιμετώπισαν τους Πέρσες, καταγράφεται η μυστηριώδης εμφάνιση ενός πολεμιστή που παρουσιάστηκε ξαφνικά ανάμεσα στις αθηναϊκές γραμμές. Αυτός ο γενειοφόρος πολεμιστής κρατούσε ένα υνί, που εκτόξευε φλόγες και με το οποίο κατάκαιγε τους εχθρούς. Η λαβή του εργαλείου αυτού ονομαζόταν «εχέτλη», και από αυτήν ονομάστηκε ο παράξενος ήρωας «Εχετλαίος». Μετά τη λήξη της μάχης, ο Εχετλαίος εξαφανίστηκε το ίδιο μυστηριωδώς όπως είχε εμφανιστεί.

Ο αντίκτυπος της ακτινοβολίας από το φλεγόμενο όπλο ήταν τόσο ισχυρός που λέγεται ότι τύφλωσε μόνιμα τον οπλίτη Επίζηλο, γιο του Κουφαγόρα, ο οποίος βρισκόταν στην αθηναϊκή παράταξη. Αδυνατώντας να εξηγήσουν την παρουσία αυτού του υπερφυσικού προσώπου, οι Αθηναίοι απευθύνθηκαν στο Μαντείο των Δελφών για να μάθουν την ταυτότητά του. Το Μαντείο απάντησε ότι όφειλαν να τιμούν αυτόν τον άγνωστο ήρωα ως «Εχετλαίο».

Από τότε, οι Αθηναίοι απέδιδαν ετήσιες τιμές στον Εχετλαίο, ο οποίος θεωρήθηκε θεϊκή παρέμβαση και προστάτης της πόλης στη μάχη, διατηρώντας τη μνήμη του ως μυστηριώδη ήρωα με υπερφυσικές δυνάμεις.

21 Παράδοξα γεγονότα της Αρχαίας Ελλάδας

    

Αρχαίοι θρύλοι και μύθοι, που διατηρήθηκαν μέσω της προφορικής παράδοσης για χιλιετίες, μας ταξιδεύουν στα βάθη της ιστορίας και περιγράφουν γεγονότα που συχνά αγνοεί η επίσημη ιστοριογραφία. Ενώ η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα μπορεί να αγνοεί αυτά τα αφηγήματα, πλησιάζει η στιγμή που οι ιστορικοί θα αναγκαστούν να αναγνωρίσουν τις πιθανές ενδείξεις μιας αρχαίας υπερτεχνολογίας και ενός προηγμένου πολιτισμού του απώτατου παρελθόντος.

1.               Η μάχη της Τύρου από τον Μέγα Αλέξανδρο

2.             Ο Άβαρης και το χρυσό μαγικό βέλος

3.               Οι πανίσχυροι, χρυσοί και ασημένιοι αθάνατοι σκύλοι

4.               Τα "αυτόματα" του Ηφαίστου

5.               Ο Δαίδαλος και ο Τάλως

6.              Οι χρυσές θεραπαινίδες του Ηφαίστου στον Όλυμπο για τουςθεούς και τον ίδιο

7.              Τα ταξίδια του Λουκιανού στη Σελήνη και τις Πλειάδες

8.               Ο σωλήνας που εκτόξευε φλόγες

9.               Η μεταφορά του Οδυσσέα στην πατρίδα του με το πλοίο τωνΦαιάκων

10.                   Η ναυμαχία της Σαλαμίνας

11.           Η φωνή που άκουγε ο Πυθαγόρας

12.           Η χρηση της δρυός για να γίνονται ορατά τα αόρατα

13.                     Ο φλεγόμενος καθρέφτης του Αρχιμήδη

14.            Η ναυμαχία στις Αργινούσες νήσους

15.                     Η μάχη του Μαραθώνα και ο Άγνωστος Ήρωας Εχετλαίος

16.           Μεταλλικά ιπτάμενα άρματα

17.           Οι στυμφαλίδες όρνιθες

18.           Η ουράνια φλεγόμενη λαμπάδα

19.                   Το φλεγόμενο ουράνιο πιθάρι

20.                  Τα θεϊκά όντα της Σελήνης σύμφωνα με τον Πυθαγόρα

21.           Ο καθρέφτης της Ηλίας

Οι αρχαίοι Έλληνες επιστήμονες και φιλόσοφοι, όπως ο Αρχιμήδης, ο Ιπποκράτης, και ο Θαλής, ανέπτυξαν θεμελιώδεις επιστήμες που ακόμα και σήμερα διδάσκονται ως βάση στις σύγχρονες σχολές. Ο Αρχιμήδης, για παράδειγμα, κατασκεύασε πολεμικές μηχανές που περιλάμβαναν «ηλιακά κάτοπτρα», με τα οποία κατάφερε να κατακάψει τον ρωμαϊκό στόλο στην πολιορκία των Συρακουσών. Παρόμοιες καινοτομίες αψηφούν τη σημερινή μας κατανόηση για την τεχνολογία εκείνης της εποχής.

Η αστροναυτική, για παράδειγμα, που μετά από χιλιάδες χρόνια επανέφερε τη θεωρία του «αιθέρα» ως κοσμικού στοιχείου, συνδέεται με την αρχαία ελληνική φιλοσοφία που δέχονταν την ύπαρξη ενός πανταχού παρόντος αιθέρα. Επίσης, η ιατρική σήμερα αναγνωρίζει τον Ιπποκράτη, τον Γαληνό και τον Θεόφραστο ως θεμελιωτές της σύγχρονης ιατρικής. Ακόμα και η τέχνη και η δραματουργία, όπως το θέατρο και ο κινηματογράφος, συνεχίζουν να αντλούν έμπνευση από τα έργα αρχαίων θεατρικών συγγραφέων όπως ο Αισχύλος, ο Σοφοκλής και ο Ευριπίδης.

Συχνά, τα ιστορικά κείμενα αναφέρουν στοιχεία που παραπέμπουν σε τεχνολογίες ανώτερες της εποχής τους, τα οποία απορρίπτονται εύκολα ως μυθοπλασία ή δεισιδαιμονία. Ωστόσο, είναι πιθανό η σύγχρονη επιστήμη να αγνοεί την αναπτυγμένη γνώση και τεχνολογία των αρχαίων πολιτισμών, καθώς πολλές από τις γνώσεις αυτές συνοδεύονται από αρχαιολογικά ευρήματα που επιβεβαιώνουν την ύπαρξή τους.

Ίσως είναι καιρός να επανεξετάσουμε με ανοιχτό μυαλό τα κείμενα αυτά, καθώς η αρχή της γνώσης βρίσκεται στην ταπεινή παραδοχή ότι «εν οίδα ότι ουδέν είδα». Μέσα από την αποδοχή του αγνώστου, ανοίγουμε τον δρόμο για την αληθινή κατανόηση ενός αρχέγονου, χαμένου πολιτισμού, με όλη τη σοφία και την τεχνολογία που μπορεί να μας διδάξει για το μέλλον.

Όταν ο Άγιος Αντώνιος ο Μέγας δίδαξε στον Άγιο Ευάγριο του Πόντου τα θανάσιμα αμαρτήματα, ο αριθμός τους ήταν οκτώ. Ωστόσο, καθώς οι διδαχές μεταδίδονταν από γενιά σε γενιά, κάπου στην εποχή του Άγιου Ιωάννη Κασσιανού του Ρωμαίου και του Αμβρόσιου του Μεδιολάνου, ένα από αυτά τα αμαρτήματα εξαφανίστηκε από την ιστορία. Ποιο και γιατί εξαφανίστηκε: Πρόκειται για την Ακηδία και θεωρηθηκε το μοναδικό συλλογικό θανάσιμο αμάρτημα και αποτελεί πρόκληση για τη σύγχρονη κοινωνία. Συχνά ενσαρκώνεται σε καταστάσεις όπου άτομα ή ομάδες νιώθουν απόλυτα εγκαταλελειμμένα ή αδύναμα να αντιμετωπίσουν σημαντικές δυσκολίες.

Η παράδοση  συνδέει τα θανάσιμα αμαρτήματα με συγκεκριμένους δαίμονες, κάθε ένα από τα αμαρτήματα αντιστοιχίζεται με έναν δαίμονα που υποτίθεται ότι προκαλεί ή ενισχύει την έλξη προς αυτό. Κάθε ένας από αυτούς τους δαίμονες υποδηλώνει την ανθρώπινη τάση προς συγκεκριμένες αμαρτωλές πράξεις ή σκέψεις, παρέχοντας ένα μεταφυσικό πλαίσιο για την ερμηνεία και την αντιμετώπιση των αμαρτημάτων στο πλαίσιο της χριστιανικής ηθικής.

Παρακάτω ακολουθεί η αντιστοίχιση των 7+1 θανάσιμων αμαρτημάτων με τους αντίστοιχους δαίμονες.

1. Υπερηφάνεια (Pride)-Θεωρείται συχνά το πρωταρχικό αμάρτημα, η ρίζα κάθε κακού. Είναι η υπερτίμηση του εαυτού έναντι των άλλων ακομα και του Θεού. Ο δαίμονας που την ενεργοποιει είναι ο Εωσφόρος και θεωρείται ο αρχηγός των δαιμόνων

2.  Απληστία(Greed): Η ακόρεστη επιθυμία για υλική κατοχή και πλούτο, που οδηγεί σε αδιαφορία για τις πνευματικές αξίες. Ο δαίμονας που συμβολίζει την πλεονεξία και τη λαίλαπα για υλική κατοχή, είναι ο Μαμμωνάς.

3.  Λαγνεία(Lust). Η υπερβολική ή ανήθικη επιθυμία για σωματικές ηδονές, ιδίως σεξουαλικές Ο δαιμονας Ασμοδαίος εκτρέπει προς την πορνεία και την έντονη σεξουαλική επιθυμία.

4. Οργή (Wrath)  Η ανεξέλεγκτη οργή που οδηγεί σε βία και μίσος.-  Ο δαίμονας Σαταναήλ συνδέεται με τον θυμο και την βίαιη θυματικότητα.

5. Αργία (Sloth) - Βελζεβούλ: Συμβολίζει την τεμπελιά και την απραξία.

6. Φθόνος (Envy) Η κακία και η μνησικακία που προκύπτει όταν κάποιος επιθυμεί τα αγαθά του άλλου. - Ο Λεβιάθαν είναι ο δαίμονας του φθόνου και της ζήλειας.

7. Λαιμαργία (Gluttony) -Η ακόρεστη επιθυμία για φαγητό και ποτό, συχνά οδηγεί σε σπατάλη και απληστία.  Ο Βελφεγόρας: προτρέπει στην υπερβολική κατανάλωση τροφής και ποτού.

8. Ακηδία (delinquency)είναι η αθυμία, η ανορεξία  και η αδιαφορία για κάθε δράση ή  πνευματική ενέργεια που οδηγεί σε απόγνωση, αμέλεια και μικροψυχία  Ο  γιγάντιος Σουμέριος δαίμονας με μαύρα δηλητηριώδη λέπια και άδεια μάτια. ο Δάγων,  καταβάλει με την απόλυτη απελπισία, την απώλεια ελπίδας και την Απόγνωση.

Η κατανόηση αυτών των οκτώ θανάσιμων αμαρτημάτων παρέχει ένα πλαίσιο για την ανθρώπινη αυτοανάλυση και πνευματική βελτίωση. Η αναγνώριση και η αντιμετώπιση τους μπορεί να οδηγήσει σε μια πιο ισορροπημένη και ηθική ζωή, ενώ παράλληλα μας καλεί να αντιμετωπίζουμε με ευαισθησία και κατανόηση τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι συνάνθρωποί μας.

Ο Χαμένος Δαίμονας της ΑΠΌΓΝΩΣΗΣ: Ανακαλύπτοντας το ΌΓΔΟΟ Θανάσιμο ΑΜΆΡΤΗΜΑ

Όταν ο Άγιος Αντώνιος ο Μέγας δίδαξε στον Άγιο Ευάγριο του Πόντου τα θανάσιμα αμαρτήματα, ο αριθμός τους ήταν οκτώ. Ωστόσο, καθώς οι διδαχές μεταδίδονταν από γενιά σε γενιά, κάπου στην εποχή του Άγιου Ιωάννη Κασσιανού του Ρωμαίου και του Αμβρόσιου του Μεδιολάνου, ένα από αυτά τα αμαρτήματα εξαφανίστηκε από την ιστορία. Ποιο και γιατί εξαφανίστηκε: Πρόκειται για την Ακηδία και θεωρηθηκε το μοναδικό συλλογικό θανάσιμο αμάρτημα και αποτελεί πρόκληση για τη σύγχρονη κοινωνία. Συχνά ενσαρκώνεται σε καταστάσεις όπου άτομα ή ομάδες νιώθουν απόλυτα εγκαταλελειμμένα ή αδύναμα να αντιμετωπίσουν σημαντικές δυσκολίες.

Η παράδοση  συνδέει τα θανάσιμα αμαρτήματα με συγκεκριμένους δαίμονες, κάθε ένα από τα αμαρτήματα αντιστοιχίζεται με έναν δαίμονα που υποτίθεται ότι προκαλεί ή ενισχύει την έλξη προς αυτό. Κάθε ένας από αυτούς τους δαίμονες υποδηλώνει την ανθρώπινη τάση προς συγκεκριμένες αμαρτωλές πράξεις ή σκέψεις, παρέχοντας ένα μεταφυσικό πλαίσιο για την ερμηνεία και την αντιμετώπιση των αμαρτημάτων στο πλαίσιο της χριστιανικής ηθικής.

Παρακάτω ακολουθεί η αντιστοίχιση των 7+1 θανάσιμων αμαρτημάτων με τους αντίστοιχους δαίμονες.

1. Υπερηφάνεια (Pride)-Θεωρείται συχνά το πρωταρχικό αμάρτημα, η ρίζα κάθε κακού. Είναι η υπερτίμηση του εαυτού έναντι των άλλων ακομα και του Θεού. Ο δαίμονας που την ενεργοποιει είναι ο Εωσφόρος και θεωρείται ο αρχηγός των δαιμόνων

2.  Απληστία(Greed): Η ακόρεστη επιθυμία για υλική κατοχή και πλούτο, που οδηγεί σε αδιαφορία για τις πνευματικές αξίες. Ο δαίμονας που συμβολίζει την πλεονεξία και τη λαίλαπα για υλική κατοχή, είναι ο Μαμμωνάς.

3.  Λαγνεία(Lust). Η υπερβολική ή ανήθικη επιθυμία για σωματικές ηδονές, ιδίως σεξουαλικές Ο δαιμονας Ασμοδαίος εκτρέπει προς την πορνεία και την έντονη σεξουαλική επιθυμία.

4. Οργή (Wrath)  Η ανεξέλεγκτη οργή που οδηγεί σε βία και μίσος.-  Ο δαίμονας Σαταναήλ συνδέεται με τον θυμο και την βίαιη θυματικότητα.

5. Αργία (Sloth) - Βελζεβούλ: Συμβολίζει την τεμπελιά και την απραξία.

6. Φθόνος (Envy) Η κακία και η μνησικακία που προκύπτει όταν κάποιος επιθυμεί τα αγαθά του άλλου. - Ο Λεβιάθαν είναι ο δαίμονας του φθόνου και της ζήλειας.

7. Λαιμαργία (Gluttony) -Η ακόρεστη επιθυμία για φαγητό και ποτό, συχνά οδηγεί σε σπατάλη και απληστία.  Ο Βελφεγόρας: προτρέπει στην υπερβολική κατανάλωση τροφής και ποτού.

8. Ακηδία (delinquency)είναι η αθυμία, η ανορεξία  και η αδιαφορία για κάθε δράση ή  πνευματική ενέργεια που οδηγεί σε απόγνωση, αμέλεια και μικροψυχία  Ο  γιγάντιος Σουμέριος δαίμονας με μαύρα δηλητηριώδη λέπια και άδεια μάτια. ο Δάγων,  καταβάλει με την απόλυτη απελπισία, την απώλεια ελπίδας και την Απόγνωση.

Η κατανόηση αυτών των οκτώ θανάσιμων αμαρτημάτων παρέχει ένα πλαίσιο για την ανθρώπινη αυτοανάλυση και πνευματική βελτίωση. Η αναγνώριση και η αντιμετώπιση τους μπορεί να οδηγήσει σε μια πιο ισορροπημένη και ηθική ζωή, ενώ παράλληλα μας καλεί να αντιμετωπίζουμε με ευαισθησία και κατανόηση τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι συνάνθρωποί μας.

Περηφάνεια ή Έπαρση:

Κάποτε, ο νεαρός Αλέξανδρος πρόσφερε θυσία στους θεούς μας πήρε, με τη γενναιοδωρία μέλλοντος βασιλιά, χούφτες θυμίαμα για να το ρίξει στη φωτιά του βωμού. Αυτό προκάλεσε την έντονη δυσαρέσκεια του δασκάλου του Λεωνίδα λέγοντας του με περίτεχνο σαρκασμό πως : 

- "Όταν θα  έχεις κατακτήσει τις χώρες των μπαχαρικών, μπορείς να πετάς όσο θυμίαμα θέλεις. Μέχρι τότε μην το σπαταλάς». 

Χρόνια αργότερα, αφού  ο Αλέξανδρος  κατέλαβε τη Γάζα, η οποία ήταν το βασικό κέντρο εμπορίας μπαχαρικών ολόκληρης της Μέσης Ανατολής. Έστειλε δώρο στον Λεωνίδα ένα φορτίο δεκαοκτώ τόνων λιβανιού και μύρου με μια επιστολή που έγραφε:

-  «Σου έχω στείλει άφθονο λιβάνι και σμύρνα, για να πάψεις να φέρεσαι με μικροπρέπεια  στους θεούς».

Η ιστορία αυτή διαθέτει μια διττή ανάγνωση, και αυτό είναι αυτό που την καθιστά τόσο πλούσια και ενδιαφέρουσα.

Από τη μία πλευρά, ο δάσκαλος, ο Λεωνίδας, φάνηκε να θέτει υποσυνείδητους στόχους για τον νεαρό Αλέξανδρο. Ο σαρκασμός του αποτελούσε ένα είδος δοκιμασίας, μια πρόκληση για τον μαθητή του να αποδείξει τον εαυτό του. Αυτό το μήνυμα έθεσε τον Αλέξανδρο σε μια διαδικασία αυτογνωσίας και αυτοβελτίωσης, οδηγώντας τον στην πορεία προς την υπεροχή και την επιτυχία.

Από την άλλη πλευρά, ο Αλέξανδρος αντέδρασε με τρόπο που υποδεικνύει πως τώρα που είχε κατακτήσει τις περιοχές των μπαχαρικών, μπορούσε να αποφασίζει πώς θα χρησιμοποιεί την πλούσια αυτή περιουσία, όπως τα αρώματα και τα θυμίαματα, χωρίς περιορισμούς. Υιοθέτησε μια στάση αυτοπεποίθεσης και υπερηφάνειας, υλοποιώντας έτσι την πρόταση του δασκάλου, αλλά και επιδεικνύοντας απερισκεψία.

Παράλληλα, η ιστορία αναδεικνύει τη σημασία των πράξεων και των εμπειριών στο να μετασχηματίσουν τους ανθρώπους και να τους καθοδηγήσουν προς την αλλαγή και την εξέλιξη. Ο Αλέξανδρος, πιθανόν, πίστευε ότι οι πράξεις του μπορούν να τον καθοδηγήσουν προς μια πιο ευγνώμοντα και σεβαστά συμπεριφορά, ακόμα και αν αυτές οι πράξεις αρχικά φαινόντουσαν ασεβείς ή αλόγιστες.

Σε τελική ανάλυση, αυτή η ιστορία αναδεικνύει τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι μπορούν να εξελιχθούν μέσω της αντιμετώπισης δοκιμασιών και των εμπειριών τους, και πώς μπορούν να βρουν την αλήθεια και την καθοδήγησή τους στην πορεία προς την αυτογνωσία και την εξέλιξη.

Evgenia.GReek

- Aλέξανδρος Γ΄ ο Μακεδών (Αρχαία Πέλλα, 20 Ιούλιος 356 π.Χ. – Βαβυλώνα, 10 Ιουνίου 323 π.Χ.), κοινώς γνωστός ως Μέγας Αλέξανδρος ή Αλέξανδρος ο Μέγας ήταν Έλληνας βασιλιάς του αρχαίου ελληνικού βασιλείου της Μακεδονίας. Διαδέχθηκε τον πατέρα του, Φίλιππο Β ́, στο θρόνο το 336 π. Χ. σε ηλικία 20 ετών και πέρασε το μεγαλύτερο μέρος των χρόνων της διακυβέρνησής του διεξάγοντας μια μακρά στρατιωτική εκστρατεία σε όλη τη Δυτική Ασία και την Αίγυπτο. Μέχρι την ηλικία των 30 ετών, είχε δημιουργήσει μια από τις μεγαλύτερες αυτοκρατορίες στην ιστορία, που εκτεινόταν από την Ελλάδα έως τη βορειοδυτική Ινδία. Ήταν αήττητος στη μάχη και θεωρείται ευρέως ως ένας από τους μεγαλύτερους και πιο επιτυχημένους στρατιωτικούς διοικητές της ιστορίας.

- Λεωνίδας, συγγενής της μητέρας του Αλέξανδρου, Ολυμπιάδας, Το 349 π.Χ.  ανέλαβε την ευθύνη της ανατροφής του πρίγκιπα. Υπό την επίβλεψή του, ο Αλέξανδρος, διδάχτηκε αριθμητική, γεωμετρία, μουσική και ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την ιππασία. Αργότερα, ο Φίλιππος ανέθεσε τις σπουδές του γιου του, στον Αριστοτέλη.

- Αριστοτέλης, (Αρχαία Στάγειρα, 384 π.Χ.-Αρχαία Χαλκίδα, 322 π.Χ.)  αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος και  επιστήμονας που τα έργα του αναφέρονται σε πολλές επιστήμες, όπως φυσική, βιολογία, ζωολογία, λογική, μεταφυσική, ηθική, ποίηση, θέατρο, μουσική, ρητορική, πολιτική κ.ά, και συνιστούν το πρώτο ολοκληρωμένο σύστημα στη Δυτική Φιλοσοφία..  Η μαθητεία κοντά στον μεγάλο φιλόσοφο έπαιξε καθοριστικό ρόλο στον χαρακτήρα του νεαρού Αλέξανδρου. καθώς του δίδαξε, ιστορία, αστρονομία, γεωγραφία, ιατρική, φιλολογία και πολιτικές επιστήμες, μαζί με τα υπόλοιπα νεαρά μέλη της μακεδονικής αριστοκρατίας.