Γιατί η έννοια του αριθμού αγγέλου 1111 είναι ένα ισχυρό εργαλείο εκδήλωσης, σύμφωνα με την αριθμολογία

τι είναι η αριθμολογία;

Πριν φτάσουμε στο φαινόμενο 11:11 και στην έννοια του αριθμού αγγέλου 1111, ας συζητήσουμε πρώτα τι είναι η αριθμολογία. Η αριθμολογία ορίζεται ως η μελέτη της απόκρυφης σημασίας των αριθμών. Εκτός από τη χρήση σε διαφορετικές πρακτικές αστρολογίας, μυστικισμού και μαντείας, η έννοια του να δίνουμε σε ορισμένους αριθμούς σημαντικό νόημα έχει χρησιμοποιηθεί από καιρό σε πολλές θρησκείες από τους αρχαίους Έλληνες και τους πρώτους Χριστιανούς έως τη σύγχρονη μαγεία . Ιδιαίτερα στον Χριστιανισμό, ο αριθμός ένα, και ιδιαίτερα ο αριθμός 11, παίζει σημαντικό ρόλο, καθώς αντιπροσωπεύει την τελειότητα, την ενότητα και την ολότητα.

Δεν χρειάζεται να γνωρίζετε την έννοια του αριθμού αγγέλου 1111 για να νιώσετε την πνευματική του σημασία. Σκεφτείτε το: Κάθε φορά που κοιτάξατε ποτέ ένα ρολόι και είδατε ότι ήταν ακριβώς 11:11, παρατηρούσατε μια πινακίδα με πολλές ή βλέπατε συνεχώς αριθμούς τηλεφώνου με επαναλαμβανόμενους αριθμούς, το προσέξατε. Είναι όμως σύμπτωση; Η αριθμολογία λέει όχι.

Σύμφωνα με την αρχαία μελέτη, η οποία πιστεύει στη θεϊκή ή μυστικιστική σημασία των αριθμών, υπάρχει ένα σημαντικό θεϊκό μήνυμα από το σύμπαν κάθε φορά που βλέπετε αυτό το μοτίβο

«Οι αριθμοί αγγέλων είναι βασικά επαναλαμβανόμενοι αριθμοί που τείνουμε να βλέπουμε ή να συναντάμε στην καθημερινή μας ζωή», λέει ο Letao Wang , πιστοποιημένος πνευματικός σύμβουλος που ειδικεύεται στα επαγγελματικά ταρώ, την αστρολογία και την αριθμολογία. «Στην αριθμολογία, πιστεύουμε ότι κάθε αριθμός φέρει διαφορετική δόνηση. Έτσι, όταν κοιτάμε αυτούς τους επαναλαμβανόμενους αριθμούς… τείνουμε να πιστεύουμε ότι κάτι σημαίνει. Είναι σαν ένα μήνυμα που προσπαθεί να σας μεταδώσει ο φύλακας άγγελός σας ή αυτό που θα μπορούσατε να αποκαλέσετε τον πνευματικό ανώτερο εαυτό σας ή το σύμπαν».

Το σύμπαν μπορεί να προσπαθεί να σου πει κάτι.

Ποιο είναι λοιπόν το νόημα του 1111, και τι σχέση έχει αυτή η συγχρονικότητα με το πνευματικό βασίλειο; Ας μπούμε σε αυτό.

Έτσι, αν συνεχίσετε να βλέπετε μια επανάληψη από αυτές, μπορεί να είναι μια κλήση αφύπνισης από το σύμπαν για να παραμείνετε θετικοί. «Το ένα από μόνο του είναι ήδη ένας πολύ ιδιαίτερος αριθμός γιατί αυτός είναι ο πρώτος αριθμός στην αριθμολογική ακολουθία», εξηγεί ο Wang. «Ένα είναι πραγματικά το σημείο εκκίνησης. Το μηδέν δεν είναι τίποτα, ή λέμε το τίποτα. Έτσι, όταν πηγαίνετε σε ένα, εκδηλώνετε κάτι στον υλιστικό κόσμο».

Τι σημαίνει να κοιτάς το ρολόι στις 11:11;

Το εξής φαινόμενο πιθανότατα σας έχει ξανασυμβεί: Ελέγχετε ανυποψίαστος την ώρα και συνειδητοποιείτε: «Ε, είναι 11:11!» Ίσως αυτό να έχει συμβεί αρκετές ημέρες στη σειρά σε σημείο που αναρωτιέστε, "Γιατί συνεχίζω να βλέπω το 1111;" Για πολλούς ανθρώπους, κρύβονται πολλά περισσότερα από μια αστεία σύμπτωση. Μπορεί ακόμη και να οδηγήσει σε πνευματική αφύπνιση.

Οι πνευματικοί αποκαλούν αυτό το γεγονός φαινόμενο 11:11. Βλέποντας τον αριθμό προκαλεί ένα αίσθημα σημασίας επειδή είναι ένας καθρέφτης δίδυμων αριθμών και η αριθμολογία δίνει μεγάλη σημασία στον αριθμό 11 ιδιαίτερα: Αντιπροσωπεύει μια νέα αρχή, την έναρξη μιας νέας φάσης ζωής ή την επικείμενη θετική εκδήλωση . Έτσι, όταν κοιτάτε το ρολόι και οι δύο δίδυμοι αριθμοί είναι στραμμένοι προς εσάς, σύμφωνα με την αριθμολογία, το σύμπαν θέλει να σας δώσει το υποστηρικτικό σήμα που ίσως χρειαζόσασταν εκείνη τη στιγμή.

Αλλά όταν πρόκειται για την έννοια 11 11 11, ο Wang λέει ότι η αριθμητική ακολουθία είναι λιγότερο σημαντική από τον ίδιο τον πραγματικό αριθμό. 

- «Όταν κοιτάς επαναλαμβανόμενους αριθμούς, όπως το 1111, ουσιαστικά είναι το σύμπαν που σου δίνει έναν υπαινιγμό και σου λέει ότι ό,τι θέλεις να φανερώσεις, θα το αποκτήσεις και θα έρθει σύντομα σε σένα», λέει ο Wang. «Συνήθως σχετίζεται με κάποιο είδος νέας αρχής». Εν ολίγοις, ο αριθμός άγγελος 111 ή 1111 σηματοδοτεί μια εποχή νέων ξεκινημάτων και αυτοανακάλυψης.

Να κάνω μια ευχή όταν βλέπω 11:11;

Ίσως έχετε ακούσει ότι είναι καλή τύχη να κάνετε μια ευχή όταν βλέπετε 11:11. Είναι αλήθεια αυτό; Οι πνευματικοί ισχυρίζονται ότι αυτή τη συγκεκριμένη ώρα της ημέρας, η σύνδεση μεταξύ ενός εαυτού και του σύμπαντος είναι πολύ στενή. Έτσι, θεωρητικά αυτό θα μας έδινε τη δύναμη να επηρεάσουμε εν μέρει το πεπρωμένο μας με μια θετική ενέργεια. Για το σκοπό αυτό, πιστεύουν ότι οι αρνητικές σκέψεις και τα συναισθήματα θα πρέπει να αποκλειστούν αυτή τη στιγμή, ώστε να μην θολώνουν την επικοινωνία ή να στείλουν ένα ανεπιθύμητο, ψευδές μήνυμα στο σύμπαν.

Ο Wang λέει ότι το να βλέπεις το 1111 είναι ένα καλό σημάδι από τους πνευματικούς σου οδηγούς ότι βρίσκεσαι στο σωστό μονοπάτι — αρκεί να συνεχίσεις τις θετικές δονήσεις, τις σκέψεις και τις επιθυμίες. «Βασικά, σου λέει να έχεις το μυαλό σου αισιόδοξο», λέει ο Wang. «Και έτσι, αυτός είναι ένας πολύ καλός αριθμός για να κάνεις ευχές. Σου λέει ότι όλα ενώνονται».

Εάν βλέπετε 11:11 στο ρολόι, θα μπορούσατε να ασχοληθείτε με το να μείνετε ήσυχοι για μια στιγμή, να ακούτε μέσα σας και να εστιάζετε στα σημερινά σας συναισθήματα και σκέψεις. Ρωτήστε τον εαυτό σας: Είμαι ικανοποιημένος με τη ζωή μου; Είναι ο σωστός δρόμος που βαδίζω; Ποιοι είναι οι στόχοι μου; Αναζητήστε τις απαντήσεις, εκδηλώστε τις βαθύτερες επιθυμίες σας και στείλτε αυτό το μήνυμα στο σύμπαν. Δοκιμάστε να χρησιμοποιήσετε επιβεβαιώσεις ή οτιδήποτε άλλο σας βοηθά να διατηρήσετε μια θετική στάση.

Και να θυμάστε: Η εκδήλωση απαιτεί επίσης να αναλάβετε δράση για να πραγματοποιήσετε αυτά τα όνειρα. Επομένως, ίσως χρειαστεί να βγείτε από τη ζώνη άνεσής σας, να εξερευνήσετε νέες ευκαιρίες ή να κάνετε κάποια προσωπική ανάπτυξη για να βρείτε το σκοπό της ζωής σας.

Τι σχέση έχει το φαινόμενο 11:11 με τους αριθμούς αγγέλων; 

Μερικοί πιστεύουν ότι ο διπλός αριθμός δεν δίνει απλώς μια επικοινωνία από το σύμπαν αλλά μια από τον προσωπικό μας φύλακα άγγελο. Στην αριθμολογία, οι αριθμοί αγγέλων είναι μια επαναλαμβανόμενη ακολουθία ή μοτίβο αριθμών που συχνά έχουν προσωπική σημασία και μπορεί να σηματοδοτούν θεϊκή καθοδήγηση, μηνύματα ή ιδέες από τους πνευματικούς μας οδηγούς.

Ο αριθμός αγγέλου 1111 λέγεται ότι σηματοδοτεί ότι ο φύλακας άγγελός μας είναι ιδιαίτερα κοντά και θέλει να εστιάζουμε σε θετικές σκέψεις. Πιστεύεται ότι είναι μια υπενθύμιση ότι έχουμε ένα σχέδιο ψυχής ή πεπρωμένο - δηλαδή, ένα μονοπάτι ζωής που μας έχει χαράξει το σύμπαν - και να αμφισβητούμε πράγματα που δεν είναι καλά για εμάς.

Υπάρχει επιστημονική εξήγηση γιατί βλέπω πάντα 11:11;

Υπάρχει πραγματικά μια υψηλότερη δύναμη πίσω από αυτή τη συμμετρική ακολουθία αριθμών ή υπάρχει μια επιστημονική εξήγηση για το γεγονός ότι συνεχίζουμε να κοιτάμε το ρολόι ταυτόχρονα; Είναι μια σύμπτωση ή ένα σήμα που αλλάζει τη ζωή από τον φύλακα άγγελό μας; Σύμφωνα με την επιστήμη, ο λόγος που βλέπετε το 11:11 τόσο συχνά είναι πρωτίστως ψυχολογικός.

Σε ένα άρθρο για το Psychology Today , ο John W. Hoopes, PhD, λέει ότι πιθανότατα αντιμετωπίζετε αποφένια*, «ένα λάθος αντίληψης—την τάση να ερμηνεύετε τα τυχαία μοτίβα ως ουσιαστικά».

Εμείς οι άνθρωποι είμαστε τρελά καλοί στο να παρατηρούμε και να καταγράφουμε ορισμένα πράγματα που είναι στο μυαλό μας αυτή τη στιγμή, περισσότερο παρά με θέματα που δεν μας φαίνονται τόσο σημαντικά. Σκέφτεστε αν πρέπει πραγματικά να αγοράσετε αυτή τη νέα ακριβή τσάντα; Αν ναι, σχεδόν σίγουρα θα αρχίσετε να το βλέπετε παντού. Μόλις αρχίσατε εσείς και ο σύντροφός σας να προσπαθείτε να μείνετε έγκυος; Μπορεί να έχετε την αίσθηση ότι όλα γύρω σας ξαφνικά έχουν να κάνουν με μωρά.

Οι επιστήμονες αποκαλούν αυτό το φαινόμενο επιλεκτική αντίληψη. Ο όρος περιγράφει το ανθρώπινο χαρακτηριστικό της ψυχής να αντιλαμβανόμαστε ορισμένες πτυχές στο περιβάλλον μας πιο έντονα ενώ αποκλείουμε εντελώς άλλες. Συγκεκριμένα, ο εγκέφαλός μας βρίσκει τα μοτίβα ελκυστικά και συναρπαστικά, γι' αυτό τείνουμε να κοιτάμε ασυνείδητα το ρολόι την ίδια ώρα κάθε μέρα και να πιστεύουμε ότι είναι σύμπτωση κάθε φορά.

Το priming και το framing, δύο ψυχολογικές αιτίες επιλεκτικής αντίληψης , παίζουν επίσης σημαντικό ρόλο. Μας δελεάζουν ασυνείδητα να κάνουμε ορισμένες ενέργειες ξανά και ξανά, συχνά χωρίς να καταγράφουν σωστά το ερέθισμα. Έτσι, αν βγάζουμε το τηλέφωνό μας στις 11:11 π.μ. αρκετές ημέρες στη σειρά, συνήθως ευθύνεται ένα μοτίβο ψυχολογικής σκέψης στον εγκέφαλό μας.

Παρόλα αυτά, το να σταματήσεις για μια στιγμή και να αναλογιστείς θετικά πράγματα δεν έβλαψε ποτέ κανέναν! Επομένως, εάν το 11:11 έχει προσωπική σημασία για εσάς ή αισθάνεστε μια πνευματική σύνδεση με τον αριθμό, σκεφτείτε να βάλετε ένα ξυπνητήρι και να χρησιμοποιήσετε αυτόν τον χρόνο για να διαλογιστείτε ή να κάνετε check in με τον εαυτό σας.

Αυτή η ανάρτηση δημοσιεύτηκε αρχικά στο Glamour Germany

* Αποφένια:Πρωτοεμφανίστηκε σαν έννοια βιβλιογραφικά, τη δεκαετία του 1950 από τον Γερμανό ψυχίατρο και νευρολόγο Klaus Conrad. Ο όρος είναι από την ελληνική λέξη «αποφαίνω» (αναδεικνύω, εμφανίζω). Ο Conrad περιέγραψε την Αποφένια σε ψυχωτικούς ασθενείς που είχαν διαστρεβλώσεις της αντίληψης. Οι άνθρωποι αναζητούμε πρότυπα συσχέτισης εννοιών ακόμη κι εκεί που δεν υπάρχουν , με σκοπό να αποδώσουμε νόημα σε κάθε τι. Η Αποφένια δεν είναι διαταραχή ή ψυχική ασθένεια, είναι μια φυσιολογική και κοινή ανθρώπινη εμπειρία.

ΔΕΛΦΙΚΉ ΑΜΦΙΚΤΥΟΝΊΑ: Θρησκευτική Ένωση και Πολιτική Δύναμη της Αρχαίας Ελλάδας

Η Δελφική Αμφικτυονία ήταν μια πανάρχαια ομοσπονδία δώδεκα ελληνικών φύλων από τη Στερεά Ελλάδα και τη Θεσσαλία, με αρχική θρησκευτική αποστολή, η οποία με τον χρόνο εξελίχθηκε σε θεσμό πολιτικής σημασίας. Ο θεσμός αυτός είχε ως κέντρο αρχικά το ιερό της Δήμητρας στην Ανθήλη, κοντά στις Θερμοπύλες, ενώ σταδιακά το κέντρο βάρους μετατοπίστηκε στο περίφημο ιερό του Απόλλωνα στους Δελφούς.

Ίδρυση και Εξέλιξη

Η πρώτη αναφορά στην ύπαρξη της Αμφικτυονίας τοποθετείται στον 7ο αιώνα π.Χ., αν και η ίδρυσή της πιθανόν ανάγεται σε ακόμα παλαιότερες εποχές. Σύμφωνα με τη μυθολογία, θεμελιωτής της ήταν ο Αμφικτύονας, γιος του Δευκαλίωνα, συμβολίζοντας την ανάγκη για συνεργασία και ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ των ελληνικών φύλων.

Λειτουργία και Δομή

Η Αμφικτυονία αποτελούνταν από δώδεκα κύριες φυλές, με δύο ψήφους η καθεμία στο Αμφικτυονικό Συνέδριο. Κάθε φυλή έστελνε δύο αντιπροσώπους: τον Ιερομνήμονα, που είχε δικαίωμα ψήφου, και τον Πυλαγόρα, που συμμετείχε στη διαβούλευση. Το Συνέδριο συνερχόταν δύο φορές τον χρόνο: την Εαρινή Πυλαία στους Δελφούς και την Οπωρινή Πυλαία στην Ανθήλη.

Αρμοδιότητες

Η Δελφική Αμφικτυονία διαχειριζόταν το ιερό του Απόλλωνα, όριζε ιερείς και αξιωματούχους, επέβλεπε την τάξη και την ευταξία του μαντείου, και διατηρούσε τη λειτουργία των Πυθίων. Η ισότητα μεταξύ των μελών εντός του συνεδρίου, ανεξαρτήτως της στρατιωτικής ή πολιτικής τους ισχύος, ήταν ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της.

Ιεροί Πόλεμοι

Καθώς η Αμφικτυονία απέκτησε πολιτική δύναμη, εμπλέκεται σε σειρά συρράξεων γνωστών ως Ιεροί Πόλεμοι, που είχαν ως επίκεντρο την προστασία ή την κατάχρηση του δελφικού ιερού.

Η Σημασία της Αμφικτυονίας

Η Δελφική Αμφικτυονία ήταν ο πιο μακροχρόνιος και επιδραστικός διαπολιτειακός θεσμός της αρχαιότητας, προάγοντας την ιδέα της ελληνικής ενότητας μέσω της κοινής θρησκείας και πολιτισμικής ταυτότητας.

Βιβλιογραφία

1. Κακριδής, Ι.Θ. (επιμ.). Ελληνική Μυθολογία, τ. 1-5. Εκδόσεις Εκδοτική Αθηνών.

2. Παπαχατζής, Ν. (1992). Οδηγός των Δελφών. Εκδόσεις Παπαδήμα.

3. Λεκατσάς, Π. (1981). Η Θρησκεία στην Αρχαία Ελλάδα. Εκδόσεις Εστία.

4. Parke, H. W. (1938). The Delphic Oracle. Oxford University Press.

5. Dillon, M., & Garland, L. (2005). Ancient Greece: Social and Historical Documents. Routledge.

Ο Πρώτος Ιερός Πόλεμος και το φοβερό έγκλημα μαζικής δολοφονίας στην αρχαία Ελλάδα με σκοπό τον έλεγχο του ιερού και του μαντείου των Δελφών

🏺 Η Μαζική Δηλητηρίαση της Κίρρας

Το πρώτο βιολογικό όπλο στην Ιστορία και η υπόσχεση ενός πολιτισμού

Στην ιστορία των πολέμων, λίγα γεγονότα προκαλούν τόσο αποτροπιασμό όσο εκείνο που σημειώθηκε στην Κίρρα το 590 π.Χ. Μια υπόθεση βγαλμένη από τον πιο σκοτεινό μύθο, που όμως καταγράφηκε ως πραγματικότητα: η πρώτη καταγεγραμμένη χρήση βιολογικού πολέμου στην ανθρωπότητα, με στόχο την ολοκληρωτική εξολόθρευση ενός πληθυσμού μέσω δηλητηρίασης του πόσιμου νερού.

🔥 Από τη Λερναία Ύδρα στην Κίρρα: Ο μύθος προειδοποιούσε

Όταν ο Ηρακλής σκότωσε τη Λερναία Ύδρα, χρησιμοποίησε το δηλητήριό της για να ενισχύσει τα βέλη του. Η λέξη «τοξικός», σύμφωνα με αρχαίους συγγραφείς όπως ο Διοσκουρίδης, προέρχεται από αυτά τα δηλητηριασμένα βέλη – σύμβολο θανάτου και πολέμου. Κι όμως, λίγους αιώνες αργότερα, αυτός ο μύθος έγινε τρομακτική πραγματικότητα στην πολιορκημένη πόλη της Κίρρας.

🛡 Ο Πρώτος Ιερός Πόλεμος: Θρησκεία, πολιτική και συμφέροντα

Ο Πρώτος Ιερός Πόλεμος, που τοποθετείται γύρω στο 595–585 π.Χ., ήταν μια από τις σημαντικότερες συγκρούσεις για τον έλεγχο του Μαντείου των Δελφών. Η Κίρρα, επίνειο των Δελφών και κέντρο εμπορικής δραστηριότητας,, βρέθηκε στο στόχαστρο της Δελφικής Αμφικτιονίας (με κύριες δυνάμεις τους Θεσσαλούς, Σικυώνιους και Αθηναίους), καθώς κατηγορήθηκε ότι παρενοχλούσε και εκμεταλλευόταν οικονομικά τους προσκυνητές του ιερού.  Στην πραγματικότητα, ο πόλεμος που ξέσπασε από το 595 έως το 585 π.Χ. αφορούσε βαθύτερα γεωπολιτικά συμφέροντα. Η Δελφική Αμφικτιονία –με επικεφαλής Θεσσαλούς, Σικυώνιους και Αθηναίους– αποφάσισε την καταστροφή της πόλης, όχι απλώς για παραδειγματισμό, αλλά για πλήρη έλεγχο της Φωκίδας και του Μαντείου..

💀 Η φρίκη της μαζικής δηλητηρίασης

Καθώς η Κίρρα άντεχε την πολιορκία, οι σύμμαχοι αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν ένα ακραίο μέτρο: να δηλητηριάσουν την υδροδότηση της πόλης. Το Αμφικτιονικό Συνέδριο, με επι­κεφαλής την Αθήνα και τη Σικυώνα, κήρυξε τον ιερό πόλεμο στους ιερόσυλους Κιρραίους δίνοντας όρκο φοβερό στο δελφικό ιερατείο να εξαφανίσουν την πόλη από προσώπου γης, να καταστρέψουν τους αγρούς και τα καρποφόρα δέντρα της και τίποτα να μη θυμίζει ότι κάποτε ζούσε κάποιος εκεί. Είχαν εξάλλου τη σύμφωνη γνώμη του ίδιου του Απόλλωνα, καθώς διά στόματος Πυθίας πήραν τη διαβεβαίωση ότι ο ολύμπιος θεός είχε καταραστεί την ιερόσυλη πόλη. Αν ο Απόλλωνας δεν θα έδειχνε κανένα έλεος στα γυναικόπαιδα, έτσι αμείλικτα έπρεπε να φανούν και τα συμμαχικά στρατεύματα! Σύμφωνα με τις πηγές, οι πολιορκητές χρησιμοποίησαν ρίζες ελλέβορου –ενός ισχυρού καθαρτικού φυτού– τις οποίες έριξαν στο νερό που παρείχε ο υπόγειος αγωγός. Οι κάτοικοι, διψασμένοι, ήπιαν το νερό και αρρώστησαν μαζικά. Η αντίστασή τους κατέρρευσε και η πόλη σφαγιάστηκε.

🧠 Ποιοι ήταν οι εμπνευστές;

Το σχέδιο αποδίδεται σε διάφορους: στον Σόλωνα, που λέγεται ότι πειραματίστηκε με δηλητήρια· στον τύραννο της Σικυώνος Κλεισθένη· στον στρατηγό των Θεσσαλών Ευρύλοχο· ή στον γιατρό Νεβρό, ένας από τους Aσκληπιάδες (οπαδούς του θεραπευτή Aσκληπιού, γιου του Aπόλλωνα). πρόγονο του Ιπποκράτη. Αν και οι λεπτομέρειες διαφέρουν, η κατάληξη είναι ίδια: η Κίρρα καταστράφηκε και τα εδάφη της «καταραμένα» για πάντα.

Όταν ο περιηγητής Παυσανίας επισκέφθηκε τον τόπο μπόλικους αιώνες αργότερα, το έδαφος ήταν ακόμα στέρφο. «Ο κάμπος γύρω από την Κίρρα είναι ακαλλιέργητος γιατί η γη είναι ακόμα καταραμένη και οι κάτοικοι δεν μπορούν να φυτέψουν δέντρα», γράφει ο Παυσανίας, ο οποίος αποδίδει μάλιστα το σχέδιο της μαζικής δολοφονίας στον αθηναίο νομοθέτη Σόλων τον Σοφό! Η σοφία του οποίου δεν πήγαζε βέβαια από τη ζοφερή πράξη, αλλά το ηθικό δίδαγμα όταν αντίκρισε τον αποδεκατισμένο πληθυσμό και τα άμοιρα παιδιά, δίνοντας όρκο ιερό να μην ξανασυμβεί ποτέ τέτοιο έγκλημα σε ελληνικό έδαφος

⚖ Ηθικό δίδαγμα: Ποτέ ξανά

Αν και για αιώνες το περιστατικό θεωρούνταν μυθολογικό, αρχαίοι συγγραφείς όπως ο Αισχίνης, ο Στράβων και ο Διόδωρος το επιβεβαίωσαν. Η φρίκη της πράξης αυτής προκάλεσε συλλογική ενοχή και ορκισμένη απόρριψη. Ποτέ ξανά Έλληνες δεν θα έπρεπε να εξοντώσουν άλλους Έλληνες με τέτοιο τρόπο. Οι μελλοντικοί πόλεμοι θα περιορίζονταν στα πεδία μάχης, με τους αμάχους προστατευμένους. η αμφικτιονική συμμαχία αποτροπιάστηκε από την κατάληξη του σχεδίου της και έδωσε όρκο ιερό να μην ξαναπροβεί σε μαζική εξολόθρευση πληθυσμού. Οι πόλεμοι θα δίνονταν πια στο πεδίο της μάχης μεταξύ στρατών, αφήνοντας τον άμαχο πληθυσμό κατά μέρος. Η μόλυνση του νερού κρίθηκε απαράδεκτη και στο εξής απαγορευόταν διά ροπάλου από τους κανόνες του πολέμου. Αν το αρχαιότερο καταγεγραμμένο γεγονός δηλητηρίασης πόσιμου νερού και μαζικής δολοφονίας συνέβη στην Ελλάδα, εκεί έλαβε επίσης χώρα και ένα ιερό συμβόλαιο τιμής . Ένας πολιτισμός ύψωσε ηθικά όρια – δυστυχώς, ένα μάθημα που δεν ακολούθησε η υπόλοιπη ανθρωπότητα.

---

📚 Βιβλιογραφία

• Παυσανίας, Περιήγησις της Ελλάδος, Βιβλίο Φωκικά

• Πολύαινος, Στρατηγήματα, Βιβλίο ΣΤ΄

• Διόδωρος Σικελιώτης, Ιστορική Βιβλιοθήκη, Βιβλίο ΣΤ΄

• Στράβων, Γεωγραφικά, Βιβλίο Θ΄

• Θεσσαλός ο Ιατρός (αναφορά μέσω Ιπποκρατικών κειμένων)

• Αισχίνης, Κατά Κτησιφώντος

• Διοσκουρίδης, Περί ύλης ιατρικής (αναφορικά με τον ελλέβορο και τα δηλητήρια)

Τα Στίγματα: Το Μυστηριώδες Θρησκευτικό και Παραφυσικό Φαινόμενο

Ένα από τα πιο σπάνια και ανησυχητικά φαινόμενα στον χώρο της θρησκευτικής παραφυσικής είναι τα στίγματα – η ανεξήγητη εμφάνιση στο ανθρώπινο σώμα πληγών που αντιστοιχούν σε εκείνες του Χριστού από τη Σταύρωση.

Οι πληγές αυτές ενδέχεται να εκδηλωθούν είτε ως έντονη ψυχοσωματική αίσθηση πόνου χωρίς ορατά σημάδια, είτε ως πραγματικά, ανοιχτά και αιμορραγούντα τραύματα στα χέρια, στα πόδια, στο πλευρό ή στο μέτωπο, προκαλώντας αφόρητο πόνο στους στιγματικούς.

Ένας από τους διασημότερους στιγματικούς του 20ού αιώνα ήταν ο Ιταλός μοναχός Πατέρας Πίος, ο οποίος φέρεται να έφερε για δεκαετίες τα στίγματα στο σώμα του και ανακηρύχθηκε άγιος από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Από την παιδική του ηλικία ανέφερε παραφυσικές εμπειρίες: έβλεπε τον Ιησού και την Παρθένο Μαρία και πίστευε πως όλοι μπορούσαν να τους δουν.

Κατά την εφηβεία του, αποφάσισε να ακολουθήσει τη μοναστική ζωή ως καπουτσίνος. Όσο βίωνε την πνευματική του ωρίμανση, τα παραφυσικά φαινόμενα που τον περιέβαλλαν εντείνονταν. Το 1911, σε μια επιστολή του, περιέγραψε για πρώτη φορά κόκκινα σημάδια στα χέρια και τα πόδια, συνοδευόμενα από έντονο πόνο. Τα σημάδια αυτά με τον καιρό εξελίχθηκαν σε αιμορραγούντα τραύματα που παρέμειναν έως τον θάνατό του το 1968.

Ο ίδιος προσευχόταν να εξαφανιστούν τα στίγματα, όχι όμως και ο πόνος, καθώς ένιωθε ντροπή για την εξωτερική τους εμφάνιση. Προσπαθούσε μάλιστα να τα καλύπτει όσο μπορούσε. Ανέφερε συχνά και επιθέσεις από τον διάβολο, ο οποίος του παρουσιαζόταν με μορφές όπως γυμνές χορεύτριες, ο Πάπας Πίος Ι', ο Άγιος Φραγκίσκος ή ακόμα και η Παρθένος Μαρία με σκανδαλώδη όψη.

Στην ιστορία έχουν καταγραφεί περίπου 300 περιπτώσεις στιγματικών τα τελευταία 2.000 χρόνια. Ο πρώτος καταγεγραμμένος είναι ο Απόστολος Παύλος, ενώ ακολουθούν ο Άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης και πολλοί άλλοι ως τις μέρες μας.

Οι ερμηνείες για το φαινόμενο ποικίλλουν – από θρησκευτικά θαύματα και ψυχοσωματικές εκδηλώσεις πίστης, έως περιπτώσεις απάτης ή έντονου ψυχαναγκασμού. Αν και το φαινόμενο σχετίζεται κυρίως με τον καθολικισμό, έχει αναφερθεί και σε άλλες θρησκείες, όπως στην περίπτωση του Ινδουιστή Chaitanya Mahaprabu (1486–1534), που ισχυριζόταν ότι αιμορραγούσε μυστηριωδώς σε διάφορα σημεία του σώματός του.

Αξιοσημείωτη είναι και η πρακτική της ηλιοθέασης, που συχνά συναντάται σε στιγματικούς: επιβίωση χωρίς τροφή ή νερό, πέρα από την καθημερινή Θεία Κοινωνία. Ο Πατέρας Πίος και η διάσημη Γερμανίδα Therese Neumann φέρονται να έζησαν έτσι για δεκαετίες, χωρίς σημάδια κακής υγείας.

Το μυστήριο βαθαίνει ακόμη περισσότερο καθώς οι θέσεις των στιγμάτων διαφέρουν – άλλοτε εμφανίζονται στις παλάμες, άλλοτε στους καρπούς, και η πληγή από τη λόγχη ποικίλλει στη θέση της ανάλογα με το πρόσωπο.

Ενώ το φαινόμενο θα μπορούσε να φαντάζει ξεπερασμένο ή αποκύημα του Μεσαίωνα, συνεχίζει να προκαλεί δέος και απορία ακόμα και στη σύγχρονη εποχή. Τα στίγματα παραμένουν ένα από τα πιο αινιγματικά και συγκλονιστικά φαινόμενα στην ιστορία του θρησκευτικού μυστικισμού.

Η Ψυχολογική Διάσταση των Στιγμάτων: Μεταξύ Πίστης και Δοκιμασίας

Για τους περισσότερους στιγματικούς, η εμπειρία δεν βιώνεται ως θαύμα ή προνόμιο, αλλά ως βαθιά εσωτερική δοκιμασία. Οι πληγές που εμφανίζονται στο σώμα συνοδεύονται συχνά από έντονο σωματικό πόνο, πνευματική αγωνία και συναισθηματική μοναξιά. Πολλοί εξομολογούνται ότι αισθάνονται ντροπή, φόβο ή αδυναμία να εξηγήσουν στους άλλους αυτό που τους συμβαίνει, ενώ ζουν διαρκώς σε ένα όριο μεταξύ εξιδανίκευσης και καχυποψίας από την κοινωνία.

Σε ψυχολογικό επίπεδο, το φαινόμενο των στιγμάτων έχει συσχετιστεί από ορισμένους ερευνητές με ισχυρή ταύτιση με τον Χριστό και τη σταύρωσή του, σε βαθμό που το άτομο μπορεί να βιώσει ψυχοσωματικά τα ίδια πάθη. Κάποιοι επιστήμονες έχουν εξετάσει περιπτώσεις στιγματικών στο πλαίσιο της μετατραυματικής αγιοσύνης – δηλαδή ατόμων με έντονη εσωτερική ανάγκη για εξιλέωση, πνευματική ένωση με το Θείο ή λύτρωση μέσα από τον πόνο.

Επιπλέον, ορισμένες περιπτώσεις στιγματικών φαίνεται να παρουσιάζουν στοιχεία διασχιστικής διαταραχής, όπου το άτομο διαχωρίζει την ταυτότητά του προκειμένου να αντιμετωπίσει εσωτερικές συγκρούσεις, συχνά με έντονα θρησκευτικό περιεχόμενο.

Παράλληλα, η κοινωνική αντιμετώπιση παίζει σημαντικό ρόλο: κάποιοι στιγματικοί γίνονται αντικείμενα λατρείας ή και εκμετάλλευσης, ενώ άλλοι απομονώνονται, στιγματίζονται (μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά) και οδηγούνται σε ψυχολογική εξάντληση ή κρίση ταυτότητας.

Ωστόσο, για αρκετούς από αυτούς, η εμπειρία των στιγμάτων γίνεται πηγή βαθιάς πνευματικής αφύπνισης. Νιώθουν ότι συμμετέχουν στο Θείο Πάθος, ότι ενώνουν τον πόνο τους με τον πόνο του κόσμου και συχνά αποκτούν μια εσωτερική δύναμη που τους καθοδηγεί προς την προσφορά, την προσευχή και τη σιωπηλή θεραπεία του εαυτού και των άλλων.

Το φαινόμενο των στιγμάτων, λοιπόν, δεν αφορά μόνο το ανεξήγητο ή το υπερφυσικό. Είναι και μια ιστορία εσωτερικής αναμέτρησης, υπαρξιακής πίστης, ψυχικής ανθεκτικότητας και πνευματικής μεταμόρφωσης.

Ο μύθος ενός ήρωα

  

Ο Μύθος του Ηρός (/ɜːr/; Ελληνικά:Ἤρ,μεταφρ.Ér,γεν.:Ἠρός), είναι ένας θρύλος που ολοκληρώνει τη Πολιτεία^[1] του Πλάτωνα (10.614–10.621). Η ιστορία περιλαμβάνει μια αφήγηση του σύμπαντος και της μετά θάνατον ζωής που επηρέασε σε μεγάλο βαθμό τη θρησκευτική, τη φιλοσοφική και την επιστημονική σκέψη για πολλούς αιώνες.

Ο Ηρ ο Πάμφυλος, γιος του Αρμένιου από την Παμφυλία, ήταν ένας γενναίος πολεμιστής, ο οποίος σκοτώθηκε σε μάχη. Με την παρέλευση δέκα ημέρων  οι σύντροφοί του, πήραν τα πτώματα των νεκρών πολεμιστών που εύλογα, βρίσκονταν σε κατάσταση αποσύνθεσης. Ωστόσο, το δικό του σώμα παρέμενε ανέπαφο και την στιγμή που τον  είχαν πάνω στη νεκρική πυρά ο ήρωας επιστρέφει στη ζωή και διηγείται τις εμπειρίες από το ταξίδι της ψυχής του «εἰς τόπον τινά δαιμόνιον»,  δηλαδή σε έναν τόπο δαιμονικό (ευδαίμονα).

Η ψυχή μου, διηγήθηκε ο Ηρ, ότι όταν έφυγε από το σώμα μου,  πορεύθηκε μαζί με άλλες ψυχές σ΄ ένα λιβάδι που αποκαλείτο «Λειμώνας» και κατασκηνώσαμε εκεί επί επτά ημέρες. Εκεί υπήρχαν δύο ανοίγματα προς τα επάνω,  μέσα από τον ουρανό και προς τα κάτω, στην γη. Σημαντικός εδώ είναι ο Νόμος του Αντιπεπονθότος, δηλαδή ο αναπόδραστος Νόμος της Ανταποδοτικής Δικαιοσύνης, καθώς ανάμεσά τους κάθονταν οι αυστηροί δικαστές, Ραδάμανθυς, Μίνως, και Αιακός,  οι οποίοι, δίκαζαν τις ψυχές σύμφωνα με τις πράξεις τους, σε δίκαιους και άδικους, και κρεμούσαν μπροστά τους μια πινακίδα με την απόφαση τους.

Έπειτα οι ψυχές κατευθύνονταν στο κέντρο του σύμπαντος, στο χώρο της Ανάγκης, έναν τόπο υπερβατικό. Η θεά Ανάγκη κρατά μια αδαμάντινη άτρακτο-αδράχτι μέσα στην οποία περιστρέφεται το Σύμπαν, και σχηματίζει 8 κύκλους, πάνω σε καθέναν από τους οποίους βρισκόταν μια Σειρήνα που τραγουδούσε μια νότα: όλες μαζί σχημάτιζαν μια αρμονία, τη μουσική των ουράνιων σφαιρών. Την κυκλική κίνηση των σφονδύλων παρακολουθούν καθισμένες πάνω σε θρόνους οι θυγατέρες της Ανάγκης, (Πολιτεία 617C), οι  τρεις Μοίρες, η Λάχεσις, η Κλωθώ και η Άτροπος. Φορούσαν λευκά φορέματα, είχαν στέμματα στο κεφάλι και συνόδευαν με το άσμα τους την μουσική αρμονία των Σειρήνων. Η Λάχεσις τραγουδούσε τα παρελθόντα, η Κλωθώ τα παρόντα και η Άτροπος τα μέλλοντα και μοίραζαν τα μερίδια στις ψυχές. Μετά ακολουθούσε η διαδικασία της αναγέννησης των ψυχών, συνεχίζει στην αφήγησή του ο Ηρ, καθώς ήταν αναγκασμένες να διαλέξουν, ελεύθερα και υπεύθυνα, το είδος της ζωής που ήθελαν να ζήσουν κατά την επόμενη ενσάρκωσή τους.

Ο Ηρ είδε, πολλές ψυχές ανθρώπων χωρίς φιλοσοφική κατεύθυνση επιλέγουν πρόχειρα ένδοξες ζωές, αγνοώντας τις κρυμμένες δυστυχίες, οι πιο σοφές ψυχές να επιλέγουν πιο προσεκτικά, ενώ πολλές ψυχές ανθρώπων επιλέγουν ζωές ζώων και το αντίστροφο.

Μετά την επιλογή της, κάθε ψυχή πήγαινε μπροστά στη Λάχεση και εκείνη έδινε στην καθεμιά τον δαίμονα που η ψυχή είχε επιλέξει για να τη συνοδεύσει μαζί με τον βίο που είχε διαλέξει. Ο δαίμονας πήγαινε πρώτα την ψυχή  στην Κλωθώ για να επικυρώσει αυτή την επιλογή της μοίρας τής κάθε ψυχής. Μετά την πήγαινε στην Άτροπο, η οποία έκανε αμετάστροφη την επικύρωση της Κλωθώ.

Έπειτα όλες οι ψυχές, χωρίς να κοιτάζουν πίσω, περνούσαν κάτω από τον θρόνο της Ανάγκης και έβγαιναν από την άλλη μεριά, προς το πεδίο της Λήθης. Οι ψυχές κατασκήνωσαν όλες κοντά στον Αμέλητα ποταμό, που δεν μπορούσε το νερό του να το κρατήσει κανένα αγγείο. Κάθε ψυχή ήταν αναγκασμένη να πιει  με μέτρο το νερό της λησμονιάς, αλλά οι άφρονες που δεν κατάφερναν να συγκρατηθούν και έπιναν περισσότερο από ό,τι έπρεπε, λησμονούσαν τα πάντα. Αφού κοιμήθηκαν, και ήρθαν τα μεσάνυχτα, ακούσθηκε δυνατή βροντή  και έγινε σεισμός, και ξαφνικά εκσφενδονίσθηκαν άλλος από εδώ άλλος από εκεί, σαν διάττοντες αστέρες, όπου έμελλε να αρχίσει η αναγέννηση, ολοκληρώνοντας το ταξίδι τους. 

Ο Ηρ, ωστόσο, αν και δεν ήπιε από το νερό της λήθης, δεν θυμάται πώς επέστρεψε στο σώμα του, απλά αντιλαμβάνεται ότι ξύπνησε πάνω στη νεκρική πυρά, γνωρίζοντας πως έπρεπε να εξιστορήσει τα γενόμενα.....

ΠΗΓΗ: Αρβανίτη Πρεβεζάνου Ευγενία, "Μοιραία Συνάντηση-ΑΓΓΕΛΟΙ & ΑΝΘΡΩΠΟΙ", ΑΘΗΝΑ 2024

---

[1] Η Πολιτεία (ή Περί δικαίου) είναι ένα από τα γνωστότερα έργα του Πλάτωνα, το οποίο γράφτηκε περίπου το 380 π.Χ., ή ολοκληρώθηκε γύρω στα 374 π.Χ., κι έχει ασκήσει μεγάλη επιρροή τόσο στη φιλοσοφία, όσο και στην πολιτική θεωρία. Η Πολιτεία χωρίζεται σε 10 βιβλία και ο διαχωρισμός προέρχεται   από τους μεταγενέστερους εκδότες και μελετητές όπου στο τελευταίο αναφέρεται και ο μύθος του Ηρός και η Αθανασία της ψυχής.
Βιβλίο Ι: Η γήρανση, η αγάπη και οι ορισμοί της δικαιοσύνης
Βιβλίο II: Η πρόκληση του Γλαύκωνα και του Αδείμαντου
Βιβλίο II–IV: Η πόλη και η ψυχή
Βιβλίο V–VI: Το πλοίο του κράτους
Βιβλίο VI–VII: Αλληγορίες του Ήλιου, Διαιρεμένη Γραμμή και Σπήλαιο
Βιβλίο VIII–IX: Τα πέντε καθεστώτα του Πλάτωνα
Βιβλίο Χ: Μύθος του Ηρ

Τι σημαίνει η Ελληνική Γλώσσα;

Α,Β,Γ,Δ,Ε,Ζ,Η,Θ,Ι,Κ,Λ,Μ,Ν,Ξ,Ο,Π,Ρ,Σ,Τ,Υ,Φ,Χ,Ψ,Ω

α,β,γ,δ,ε,ζ,η,θ,ι,κ,λ,μ,ν,ξ,ο,π,ρ,σ,τ,υ,φ,χ,ψ,ω

Σύμφωνα με το βιβλίο Γκίνες, η Αγγλική γλώσσα έχει 490.000 λέξεις από τις οποίες 41.615 λέξεις. είναι από την Ελληνική γλώσσα..

''Η Ελληνική με την μαθηματική δομή της είναι η γλώσσα της πληροφορικής

και της νέας γενιάς των εξελιγμένων υπολογιστών, διότι μόνο σ' αυτήν

δεν υπάρχουν όρια.''

(Μπιλ Γκέιτς, Microsoft)

Η Ελληνική και η Κινέζικη. είναι οι μόνες γλώσσες με συνεχή ζώσα παρουσία από τους ίδιους λαούς και.....στον ίδιο χώρο εδώ και 4.000 έτη.

''Όλες οι γλώσσες θεωρούνται κρυφοελληνικές, με πλούσια δάνεια από τη μητέρα των γλωσσών, την Ελληνική.''

(Francisco Adrados, γλωσσολόγος).

Η Ελληνική γλώσσα έχει λέξεις για έννοιες οι οποίες παραμένουν χωρίς απόδοση στις υπόλοιπες γλώσσες, όπως άμιλλα, θαλπωρή και φιλότιμο Μόνον η Ελληνική γλώσσα ξεχωρίζει τη ζωή από το βίο, την αγάπη από τον έρωτα. Μόνον αυτή διαχωρίζει, διατηρώντας το ίδιο ριζικό θέμα, το ατύχημα από το δυστύχημα, το συμφέρον από το ενδιαφέρον.

Το εκπληκτικό είναι ότι η ίδια η Ελληνική γλώσσα μας διδάσκει συνεχώς πώς να γράφουμε σωστά. Μέσω της ετυμολογίας, μπορούμε να καταλάβουμε ποιός είναι ο σωστός τρόπος γραφής ακόμα και λέξεων που ποτέ δεν έχουμε δει ή γράψει.

Το «πειρούνι» για παράδειγμα, για κάποιον που έχει βασικές γνώσεις Αρχαίων Ελληνικών, είναι προφανές ότι γράφεται με «ει» και όχι με «ι-η» όπως πολύ άστοχα το γράφουμε σήμερα. Ο λόγος είναι πολύ απλός, το «πειρούνι» προέρχεται από το ρήμα «πείρω» που σημαίνει τρυπώ-διαπερνώ, ακριβώς επειδή τρυπάμε με αυτό το φαγητό για να το πιάσουμε.

Επίσης η λέξη «συγκεκριμένος» φυσικά και δεν μπορεί να γραφτεί «συγκεκρυμμένος», καθώς προέρχεται από το «κριμένος» (αυτός που έχει δηλαδή κριθεί) και όχι βέβαια από το «κρυμμένος» (αυτός που έχει κρυφτεί). Άρα το να υπάρχουν πολλά γράμματα για τον ίδιο ήχο (π.χ. η, ι, υ, ει, οι κτλ) όχι μόνο δεν θα έπρεπε να μας δυσκολεύει, αλλά αντιθέτως να μας βοηθάει στο να γράφουμε πιο σωστά, εφόσον βέβαια έχουμε μια βασική κατανόηση της γλώσσας μας.

Επιπλέον η ορθογραφία με την σειρά της μας βοηθάει αντίστροφα στην ετυμολογία αλλά και στην ανίχνευση της ιστορική πορείας της κάθε μίας λέξης. Και αυτό που μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την καθημερινή μας νεοελληνική γλώσσα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι η γνώση των Αρχαίων Ελληνικών.

Είναι πραγματικά συγκλονιστικό συναίσθημα να μιλάς και ταυτόχρονα να συνειδητοποιείς τι ακριβώς λές, ενώ μιλάς και εκστομίζεις την κάθε λέξη ταυτόχρονα να σκέφτεσαι την σημασία της.

Είναι πραγματικά μεγάλο κρίμα να διδάσκονται τα Αρχαία με τέτοιο φρικτό τρόπο στο σχολείο ώστε να σε κάνουν να αντιπαθείς κάτι το τόσο όμορφο και συναρπαστικό.

Η ΣΟΦΙΑ

Στη γλώσσα έχουμε το σημαίνον (την λέξη) και το σημαινόμενο (την έννοια). Στην Ελληνική γλώσσα αυτά τα δύο έχουν πρωτογενή σχέση, καθώς αντίθετα με τις άλλες γλώσσες το σημαίνον δεν είναι μια τυχαία σειρά από γράμματα. Σε μια συνηθισμένη γλώσσα όπως τα Αγγλικά μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι να λέμε το σύννεφο car και το αυτοκίνητο cloud, και από την στιγμή που το συμφωνήσουμε να ισχύει. Στα Ελληνικά κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Γι' αυτό το λόγο πολλοί διαχωρίζουν τα Ελληνικά σαν «εννοιολογική» γλώσσα από τις υπόλοιπες «σημειολογικές» γλώσσες.

Μάλιστα ο μεγάλος φιλόσοφος και μαθηματικός Βένερ Χάιζενμπεργκ είχε παρατηρήσει αυτή την σημαντική ιδιότητα για την οποία είχε πει:

- «Η θητεία μου στην αρχαία Ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη πνευματική μου άσκηση. Στην γλώσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία ανάμεσα στην λέξη και στο εννοιολογικό της περιεχόμενο».

Όπως μας έλεγε και ο Αντισθένης,

- «Αρχή σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις».

Για παράδειγμα ο «άρχων» είναι αυτός που έχει δική του γη (άρα=γή + έχων). Και πραγματικά, ακόμα και στις μέρες μας είναι πολύ σημαντικό να έχει κανείς δική του γη / δικό του σπίτι.

Ο «βοηθός» σημαίνει αυτός που στο κάλεσμα τρέχει. Βοή=φωνή + θέω=τρέχω. Ο Αστήρ είναι το αστέρι, αλλά η ίδια η λέξη μας λέει ότι κινείται, δεν μένει ακίνητο στον ουρανό (α + στήρ από το ίστημι που σημαίνει στέκομαι).

Αυτό που είναι πραγματικά ενδιαφέρον, είναι ότι πολλές φορές η λέξη περιγράφει ιδιότητες της έννοιας την οποίαν εκφράζει, αλλά με τέτοιο τρόπο που εντυπωσιάζει και δίνει τροφή για τη σκέψη.

Για παράδειγμα ο «φθόνος» ετυμολογείται από το ρήμα «φθίνω» που σημαίνει μειώνομαι. Και πραγματικά ο φθόνος σαν συναίσθημα, σιγά-σιγά μας φθίνει και μας καταστρέφει. Μας «φθίνει» - ελαττώνει ως ανθρώπους - και μας φθίνει μέχρι και την υγεία μας. Και, βέβαια, όταν αναφερόμαστε σε κάτι που είναι τόσο πολύ ώστε να μην τελειώνει, πως το λέμε; Μα, φυσικά, «άφθονο».

Έχουμε τη λέξη «ωραίος» που προέρχεται από την «ώρα». Διότι για να είναι κάτι ωραίο, πρέπει να έλθει και στην ώρα του. Ωραίο δεν είναι το φρούτο όταν είναι άγουρο ή σαπισμένο και ωραία γυναίκα δεν είναι κάποια ούτε στα 70 της άλλα ούτε φυσικά και στα 10 της. Ούτε το καλύτερο φαγητό είναι ωραίο όταν είμαστε χορτάτοι, επειδή, σε αυτή την περίπτωση, δεν μπορούμε να το απολαύσουμε.

Ακόμα έχουμε την λέξη «ελευθερία» για την οποία το «Ετυμολογικόν Μέγα» διατείνεται «παρά το ελεύθειν όπου ερά» = το να πηγαίνει κανείς όπου αγαπά .. Άρα βάσει της ίδιας της λέξης, ελεύθερος είσαι όταν έχεις τη δυνατότητα να πάς όπου αγαπάς. Πόσο ενδιαφέρουσα ερμηνεία!!!

Το άγαλμα ετυμολογείται από το αγάλλομαι (ευχαριστιέμαι) επειδή όταν βλέπουμε (σε αρχική φάση οι Θεοί) ένα όμορφο αρχαιοελληνικό άγαλμα η ψυχή μας ευχαριστείται, αγάλλεται. Και από το θέαμα αυτό επέρχεται η αγαλλίαση. Αν κάνουμε όμως την ανάλυση της λέξης αυτής θα δούμε ότι είναι σύνθετη από αγάλλομαι + ίαση(=γιατρειά). Άρα, για να συνοψίσουμε, όταν βλέπουμε ένα όμορφο άγαλμα (ή οτιδήποτε όμορφο), η ψυχή μας αγάλλεται και γιατρευόμαστε. Και πραγματικά, γνωρίζουμε όλοι ότι η ψυχική μας κατάσταση συνδέεται άμεσα με τη σωματική μας υγεία.

Παρένθεση: και μια και το έφερε η «κουβέντα», η Ελληνική γλώσσα μας λέει και τι είναι άσχημο. Από το στερητικό «α» και την λέξη σχήμα μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε τι. Για σκεφτείτε το λίγο.

Σε αυτό το σημείο, δεν μπορούμε παρά να σταθούμε στην αντίστοιχη Λατινική λέξη για το άγαλμα (που μόνο Λατινική δεν είναι). Οι Λατίνοι ονόμασαν το άγαλμα, statua από το Ελληνικό «ίστημι» που ήδη αναφέραμε, και το ονόμασαν έτσι επειδή στέκει ακίνητο. Προσέξτε την τεράστια διαφορά σε φιλοσοφία μεταξύ των δύο γλωσσών, αυτό που σημαίνει στα Ελληνικά κάτι τόσο βαθύ εννοιολογικά, για τους Λατίνους είναι απλά ένα ακίνητο πράγμα.

Είναι προφανής η σχέση που έχει η γλώσσα με τη σκέψη του ανθρώπου. Όπως λέει και ο George Orwell στο αθάνατο έργο του «1984», απλή γλώσσα σημαίνει και απλή σκέψη. Εκεί το καθεστώς προσπαθούσε να περιορίσει την γλώσσα για να περιορίσει την σκέψη των ανθρώπων, καταργώντας συνεχώς λέξεις.

- «Η γλώσσα και οι κανόνες αυτής αναπτύσσουν την κρίση», έγραφε ο Μιχάι Εμινέσκου, εθνικός ποιητής των Ρουμάνων.

Μια πολύπλοκη γλώσσα αποτελεί μαρτυρία ενός προηγμένου πνευματικά πολιτισμού. Το να μπορείς να μιλάς σωστά σημαίνει ότι ήδη είσαι σε θέση να σκέφτεσαι σωστά, να γεννάς διαρκώς λόγο και όχι να παπαγαλίζεις λέξεις και φράσεις.

Η ΜΟΥΣΙΚΟΤΗΤΑ

Η Ελληνική φωνή κατά την αρχαιότητα ονομαζόταν «αυδή». Η λέξη αυτή δεν είναι τυχαία αφού προέρχεται από το ρήμα «άδω» που σημαίνει τραγουδώ.

Όπως γράφει και ο μεγάλος ποιητής και ακαδημαϊκός Νικηφόρος Βρεττάκος:

- «Όταν κάποτε φύγω από τούτο το φώς θα ελιχθώ προς τα πάνω, όπως ένα ποταμάκι που μουρμουρίζει. Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα στους γαλάζιους διαδρόμους συναντήσω αγγέλους, θα τους μιλήσω Ελληνικά, επειδή δεν ξέρουνε γλώσσες. Μιλάνε Μεταξύ τους με μουσική».

Ο γνωστός Γάλλος συγγραφεύς Ζακ Λακαρριέρ επίσης μας περιγράφει την κάτωθι εμπειρία από το ταξίδι του στην Ελλάδα:

- «Άκουγα αυτούς τους ανθρώπους να συζητούν σε μια γλώσσα που ήταν για μένα αρμονική αλλά και ακατάληπτα μουσική. Αυτό το ταξίδι προς την πατρίδα - μητέρα των εννοιών μας - μου απεκάλυπτε ένα άγνωστο πρόγονο, που μιλούσε μια γλώσσα τόσο μακρινή στο παρελθόν, μα οικεία και μόνο από τους ήχους της. Αισθάνθηκα να τα έχω χαμένα, όπως αν μου είχαν πει ένα βράδυ ότι ο αληθινός μου πατέρας ή η αληθινή μου μάνα δεν ήσαν αυτοί που με είχαν αναστήσει».

Ο διάσημος Έλληνας και διεθνούς φήμης μουσικός Ιάνης Ξενάκης, είχε πολλές φορές τονίσει ότι η μουσικότητα της Ελληνικής είναι εφάμιλλη της συμπαντικής.

Αλλά και ο Γίββων μίλησε για μουσικότατη και γονιμότατη γλώσσα, που δίνει κορμί στις φιλοσοφικές αφαιρέσεις και ψυχή στα αντικείμενα των αισθήσεων. Ας μην ξεχνάμε ότι οι Αρχαίοι Έλληνες δεν χρησιμοποιούσαν ξεχωριστά σύμβολα για νότες, χρησιμοποιούσαν τα ίδια τα γράμματα του αλφαβήτου.

«Οι τόνοι της Ελληνικής γλώσσας είναι μουσικά σημεία που μαζί με τους κανόνες προφυλάττουν από την παραφωνία μια γλώσσα κατ' εξοχήν μουσική, όπως κάνει η αντίστιξη που διδάσκεται στα ωδεία, ή οι διέσεις και υφέσεις που διορθώνουν τις κακόηχες συγχορδίες», όπως σημειώνει η φιλόλογος και συγγραφεύς Α. Τζιροπούλου-Ευσταθίου.

Είναι γνωστό εξάλλου πως όταν οι Ρωμαίοι πολίτες πρωτάκουσαν στην Ρώμη Έλληνες ρήτορες, συνέρρεαν να θαυμάσουν, ακόμη και όσοι δεν γνώριζαν Ελληνικά, τους ανθρώπους που «ελάλουν ώς αηδόνες».

Δυστυχώς κάπου στην πορεία της Ελληνικής φυλής, η μουσικότητα αυτή (την οποία οι Ιταλοί κατάφεραν και κράτησαν) χάθηκε, προφανώς στα μαύρα χρόνια της Τουρκοκρατίας.

Να τονίσουμε εδώ ότι οι άνθρωποι της επαρχίας, του οποίους συχνά κοροϊδεύουμε για την προφορά τους, είναι πιο κοντά στην Αρχαιοελληνική προφορά από ό,τι εμείς οι άνθρωποι της πόλεως.

Η Ελληνική γλώσσα επιβλήθηκε αβίαστα (στους Λατίνους) και χάρη στην μουσικότητά της. Όπως γράφει και ο Ρωμαίος Οράτιος:

«Η Ελληνική φυλή γεννήθηκε ευνοημένη με μία γλώσσα εύηχη,

γεμάτη μουσικότητα».

ΠΗΓΗ: ieraellas-kinimaethnikon

ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ

 
- Η Μεταφυσική αναγνωρίζει και σέβεται την ομορφιά σε ΟΛΗ τη Δημιουργία του Θεού.

-  Η μεταφυσική είναι θρησκεία χωρίς δόγμα.
- Η Μεταφυσική δεν διερευνά τις θρησκευτικές πεποιθήσεις και τους νόμους που δημιούργησε ο άνθρωπος, αλλά μάλλον, διερευνά τους αμετάβλητους νόμους της φύσης, που τέθηκαν από τον Δημιουργό, τον Θεό/Παγκόσμια Παρουσία, στη δημιουργία του Σύμπαντος.
- Η μεταφυσική είναι ένας κλάδος της φιλοσοφίας που μελετά την τελική φύση της ύπαρξης, της πραγματικότητας και της εμπειρίας χωρίς να δεσμεύεται σε κάποιο θεολογικό δόγμα ή δόγμα.
-  Η μεταφυσική περιλαμβάνει όλες τις θρησκείες αλλά τις υπερβαίνει όλες.
-  Η μεταφυσική είναι η μελέτη της τελικής αιτίας στο Σύμπαν.
-  Η μεταφυσική είναι η μόνη επιστήμη ικανή να διερευνήσει πέρα από τη φυσική και την ανθρώπινη επιστήμη.
 
Ο όρος Μεταφυσική προέρχεται από τον τίτλο ενός από τα σημαντικότερα έργα του Αριστοτέλη και, κατ’ επέκταση, της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας γενικότερα. Το έργο αυτό, γνωστό ως Τα Μετά τα Φυσικά, αποτελείται από δεκατέσσερα βιβλία και θεωρείται η πρώτη συστηματική μελέτη των πρώτων αρχών και αιτίων της ύπαρξης – της ουσίας από την οποία απορρέει το Είναι. Ο ίδιος ο Αριστοτέλης το αποκαλούσε Πρώτη Φιλοσοφία. Ο τίτλος Μετά τα Φυσικά αποδόθηκε αργότερα, πιθανόν από τον Ανδρόνικο τον Ρόδιο τον 1ο αιώνα π.Χ., ο οποίος ανέλαβε την ταξινόμηση των έργων του Σταγειρίτη φιλοσόφου, τοποθετώντας το συγκεκριμένο έργο «μετά τα Φυσικά» κατά σειρά θεματικής και έκδοσης.
Ετυμολογικά, η λέξη μεταφυσική προέρχεται από τη σύνθεση των λέξεων μετά (πέρα) και φυσική (φύση), δηλώνοντας τη μελέτη όσων βρίσκονται πέρα από τον φυσικό κόσμο. Στα σύγχρονα λεξικά, ορίζεται ως κλάδος της φιλοσοφίας που ασχολείται με την ύπαρξη, την πραγματικότητα, την αιτιότητα και την πρώτη αρχή του όντος. Σε ακαδημαϊκό επίπεδο, συχνά κατατάσσεται στο πεδίο της «Στοχαστικής Φιλοσοφίας» (Speculative Philosophy).
Στον σύγχρονο κόσμο, ωστόσο, ο όρος έχει αποκτήσει ένα ευρύτερο νόημα, περιλαμβάνοντας ποικίλους τομείς που σχετίζονται με την εσωτερική αναζήτηση και την πνευματική εμπειρία. Όταν κάποιος ασχολείται με τη μεταφυσική, μπορεί να εννοεί φιλοσοφία, θρησκεία, παραψυχολογία, μυστικισμό, γιόγκα, διαλογισμό, όνειρα, Γιουνγκιανή ψυχολογία, ψυχολογία του υπερπροσωπικού ή του Θεού, αστρολογία, μελέτες αυτογνωσίας, θετική σκέψη, μετενσάρκωση, ζωή μετά τον θάνατο, μεταξύ άλλων.
Κοινός παρονομαστής όλων αυτών είναι η αναζήτηση της αλήθειας, της πραγματικότητας και της βαθύτερης σημασίας της ζωής – τόσο σε προσωπικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Γι’ αυτό, πολλοί επαγγελματίες θεωρούν τη μεταφυσική περισσότερο ως πνευματική φιλοσοφία ή τρόπο ζωής. Οι περισσότεροι που ασκούνται στη μεταφυσική ακολουθούν ένα σύστημα ή μια διδασκαλία με πνευματικό πυρήνα.
Αν επισκεπτόμασταν διάφορους μεταφυσικούς δασκάλους ή οργανισμούς, θα διαπιστώναμε μεγάλη ποικιλία στις προσεγγίσεις: γιόγκι, μυστικιστές, αστρολόγοι, δάσκαλοι θετικής σκέψης, πνευματικοί θεραπευτές, αναλυτές γραφής, coaches και σύμβουλοι – όλοι φέρουν τον τίτλο του μεταφυσικού. Παρ’ όλη την ποικιλία, ο σκοπός είναι κοινός: η αναζήτηση της αλήθειας, του νοήματος και του σκοπού της ζωής.
Το Πανεπιστήμιο Μεταφυσικής και το Πανεπιστήμιο της Σεντόνα, καθώς και το Διεθνές Υπουργείο Μεταφυσικής, δεν προκρίνουν κάποιο μονοπάτι έναντι άλλων. Υιοθετούν την άποψη ότι υπάρχουν πολλοί δρόμοι προς την Αλήθεια. Όπως λέει και η παλιά σοφία: «Όποιον δρόμο κι αν ακολουθήσει ο άνθρωπος, είναι ο Δρόμος Μου· όλα τα μονοπάτια οδηγούν σε Μένα».
Σε απόλυτη έννοια, η μεταφυσική ασχολείται με τα θεμελιώδη ερωτήματα της ύπαρξης:
Ποιος είμαι; Τι είμαι; Από πού έρχομαι; Πού πηγαίνω; Ποιος είναι ο σκοπός μου;
Μια ερμηνεία αναφέρει:
-      Ο σκοπός της ζωής είναι να εκφράσουμε τη Μία Νοημοσύνη που ενσαρκώνεται στον         καθένα μας. Όπως ένα άπειρο διαμάντι με αμέτρητες πτυχές, έτσι και κάθε άνθρωπος        είναι μία μοναδική ακτίνα του Θείου Φωτός. 

       Ο κόσμος είναι το πεδίο μέσα στο οποίο ο Θεός συλλογίζεται τον Εαυτό Του,                      οδηγώντας μας σε συνεχή βελτίωση και πνευματική εξέλιξη.
 

“( ( + m) Lui = 0”

Είπε "δώσε μου κάτι ωραίο"

Εκείνος απάντησε: “( ( + m) Lui = 0”

Η παραπάνω εξίσωση είναι του Dirac και είναι η πιο όμορφη γνωστή εξίσωση της φυσικής. Χάρη σε αυτό, περιγράφουμε το φαινόμενο της κβαντικής εμπλοκής, το οποίο βασικά δηλώνει ότι: 

"Αν δύο συστήματα αλληλεπιδρούν μεταξύ τους για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και στη συνέχεια διαχωριστούν, δεν μπορούμε πλέον να τα περιγράψουμε ως δύο ξεχωριστά συστήματα, αλλά με κάποιο τρόπο διακριτά γίνονται ένα σύστημα. "Αυτό που συμβαίνει στο ένα από αυτά συνεχίζει να επηρεάζει το άλλο, ακόμα και αν απόσταση μίλια ή έτη φωτός".

Η ΑΛΗΘΕΙΑ και το ΨΕΜΑ σε ένα ΜΎΘΟ

Πίνακας του Γάλλου ζωγράφου Édouard Debat-Ponsan,  (1847–1913).

Σύμφωνα με έναν μύθο του 19ου αιώνα, η Αλήθεια και το Ψέμα συναντιούνται μια μέρα. 

- «Είναι μια υπέροχη μέρα σήμερα!» είπε Το ψέμα στην Αλήθεια, 

- «Το νερό είναι πολύ ωραίο, ας κάνουμε ένα μπάνιο μαζί!» 

Η Αλήθεια υποψιάζεται, δοκιμάζει το νερό και ανακαλύπτει ότι όντως είναι πολύ ωραίο. 

Γδύνονται και αρχίζουν να κάνουν μπάνιο. 

Ξαφνικά, το Ψέμα βγαίνει από το νερό, φοράει τα ρούχα της Αλήθειας και τρέχει μακριά. 

Η εξαγριωμένη Αλήθεια βγαίνει από το πηγάδι και τρέχει παντού για να βρει το Ψέμα και να πάρει πίσω τα ρούχα της. Ο Κόσμος, βλέποντας την Αλήθεια Γυμνή, απομακρύνει το βλέμμα του, με περιφρόνηση και οργή. 

Η φτωχή Αλήθεια επιστρέφει στο πηγάδι και εξαφανίζεται για πάντα, κρύβοντας εκεί την ντροπή της. 

Έκτοτε, το Ψέμα ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο, ντυμένο σαν την Αλήθεια, ικανοποιώντας τις ανάγκες της κοινωνίας, γιατί ο Κόσμος σε κάθε περίπτωση, δεν τρέφει καμία επιθυμία να συναντήσει τη γυμνή Αλήθεια.